مریم رستمی اظهار کرد: کودک مبتلا به آسپرگر میل به تنهایی و انزوا دارد و نمی‌تواند وارد گروه هم سن و سالانش شود، این دسته از کودکان معمولا در برقراری ارتباط اجتماعی و دوست‌یابی مشکل جدی داشته و تا حدی به کودکان اوتیسم شباهت دارند، اما از آنها باهوش‌ترند.
این کارشناس با بیان اینکه کودکان با این اختلال، مهارت گفتاری و زبان دستوری خوبی داشته و آشفته نیستند، ادامه داد: یک آسپرگری معمولا تا حدود سه سالگی رشد عادی دارد و سپس با شروع اختلال صمیمیت در روابطش را از دست داده و تکلم یکنواختی پیدا می‌کند، تنهایی را ترجیح داده، دست و پا چلفتی و فاقد دوست می‌شود و با اینکه در دامنه نرمال هوش عمل می‌کند، اما نشانه‌هایی از عقب‌ماندگی خفیف را از خود نشان می‌دهد. وی افزود: این کودک به چشمان افراد نگاه نمی‌کند و مثلاً شاید نتواند هنگام صحبت لبخند بزند و یا به نشانه تایید سرش را تکان دهد، او در یادگیری مشکلی ندارد و وقت زیادی را صرف گردآوری اطلاعات راجع به علایق محدودش می‌کند، مثلا فقط راجع به حشره‌ها و یا تاریخ کشورها مطالعه می‌کند و در این زمینه بسیار اطلاعات بالایی دارد، ولی راجع به موضوعات دیگر کمتر صحبت می‌کند و همه چیز را به همان موضوع مورد علاقه‌اش ربط می‌دهد.
رستمی تصریح کرد: افراد مبتلا به آسپرگر معمولا برعکس اوتیسمی‌ها پرحرف هستند، بعضی دیگر از نشانه‌های احتمالی این اختلال شامل گفتار سرد و بی‌روح، رفتارهای عجیب، فقدان همدلی، خودمحوری، رفتارهای کلیشه‌ای و وسواسی، عصبی و خشن بودن و مواردی از این دست می‌شود، البته باید در نظر بگیریم که آسپرگر معمولا به سختی و دیر تشخیص داده می‌شود و نیاز به حضور متخصص در این زمینه دارد، از این رو بهتر است والدین با مشاهده چنین علایمی کودکشان را در سال‌های کودکی به مراکز مشاوره و روان‌درمانی ارجاع دهند.
منبع: ایسنا
