آنتی بیوتیک باعث سقط می‌شود؟

یکی از بزرگترین و تازه‌ترین پژوهش‌های محققان نشان می‌دهد مصرف انواع خاصی از آنتی‌بیوتیک‌ها در دوره بارداری می‌تواند ریسک سقط جنین را افزایش دهد. ماکرولیدها، کینولون‌ها، تتراسایکلین‌ها، سولفونامیدها و مترونیدازول می‌توانند در افزایش خطر «سقط خودبه‌خودی»- یعنی از دست رفتن بارداری قبل از هفته ۲۰ حاملگی- موثر باشند.

آنتی بیوتیک های خطرناک در بارداری

به گفته پروفسور آنیک برارد، سرپرست این پژوهش در دانشگاه مونترال، بعضی از آنتی‌بیوتیک‌ها خطر کمتری در زمینه سقط خودبه‌خودی ایجاد می‌کنند و بعضی آنتی‌بیوتیک‌ها این ایمنی را ندارند. البته یافته‌های این مطالعه به هیچ‌وجه مصرف آنتی‌بیوتیک برای درمان عفونت‌های باکتریایی در خانم‌های باردار را ممنوع نمی‌کند؛ به گفته دکتر برارد، سقط همچنان یکی از عوارض نادر این آنتی‌بیوتیک‌ها محسوب می‌شود. این موضوع که برخی آنتی‌بیوتیک‌ها خطرناک‌تر از دیگر انواعش به نظر می‌رسد، شاید به نحوه عملکرد هر دارو در بدن مرتبط باشد. به عنوان مثال تتراسایکلین در دوران بارداری برای مادران تجویز نمی‌شود چراکه می‌تواند باعث تغییر رنگ همیشگی دندان‌های جنین شود و حتی رشد استخوان‌ها را در دوران بارداری تحت تاثیر قرار دهد. همچنین یافته‌های آزمایش روی حیوانات نشان داده است مصرف کینولون می‌تواند DNA را تغییر دهد!

 آنتی بیوتیک ایمن در دوران بارداری

از سوی دیگر، آنتی‌بیوتیک «نیتروفورانتوئین» گزینه ایمنی برای درمان عفونت در دوران بارداری به نظر می‌رسد چراکه هیچ تاثیری بر افزایش خطر سقط جنین ندارد و می‌تواند جایگزین خوبی برای آنتی‌بیوتیک‌های پرخطر باشد که معمولا برای درمان عفونت مجاری ادرار- که یکی از عفونت‌های شایع دوران بارداری است- تجویز می‌شوند. همچنین پنی‌سیلین هم گزینه ایمنی برای درمان التهابات این دوران حساس به نظر می‌رسد.
البته قبلا هم تاثیر آنتی‌بیوتیک‌ها و خطراتی که برای بارداری ایجاد می‌کنند، مشخص شده بود اما یافته‌های جدید حاکی از تاثیر دسته خاصی از آنتی‌بیوتیک‌ها و افزایش سقط خودبه‌خودی است.
موضوع مهمی که در این پژوهش مشخص شد این بود که آزیترومایسین و کلاریترومایسین که در دسته آنتی‌بیوتیک‌های ماکرولید قرار دارند، با ۶۵ درصد سقط‌ها مرتبط بوده و این خطر را دوبرابر کرده بودند.
نورفلوکساسین که نوعی کینولون است هم، ریسک سقط خودبه‌خودی را ۴ برابر افزایش داده بود.

تشخیص علت سقط نامعلوم است

البته یکی از ضعف‌های این پژوهش این است که درباره مشکلات ژنتیکی زمینه‌ای هیچ اطلاعاتی نداده است که درصد زیادی از سقط‌های خودبه‌خودی به همین دلیل رخ می‌دهند؛ اما هیچ نشانی از تشخیص‌های پیش از بارداری که علت سقط خودبه‌خودی را توضیح می‌دهند، وجود ندارد.
همچنین شدت عفونت مادرانی که دچار سقط شده‌اند، مشخص نیست که همین مورد هم می‌تواند یکی دیگر از علل سقط خودبه‌خودی باشد. با این حال هیچ‌کدام از این کمبودها نمی‌تواند نتیجه این پژوهش را نقض کند.
به این ترتیب شاید این سوال برایتان پیش بیاید که با عفونت‌های باکتریایی در دوران بارداری چه باید بکنید؟ پاسخ محققان دانشمند مونترال به این سوال این است: بهترین راه حل استفاده از «کمترین دوز موثر» از آنتی‌بیوتیک مخصوص عفونت موجود است.