«شعر٧»

‍ زندگی نیست بجز نم نم باران بهار،
زندگی نیست بجز دیدن یار
زندگی نیست بجز عشق،
بجز حرف محبت به کسی،
ورنه هر خار و خسی،
زندگی کرده بسی،
زندگی تجربه‌ی تلخ فراوان دارد،
دو سه تا کوچه و پس کوچه و
اندازه‌ی یک عمر بیابان دارد...

"ما چه کردیم و چه خواهیم کرد در این فرصت کم؟"

🔻سهراب_سپهری

دورتون بگردم 

گاهی جملاتی که می بینی اونقدر نزدیک به خودته که ترجیح میدی فقط نگاه کنی و همون رو کپی کنی برای مخاطبت 

الان همونه دقیقا

گاهی فقط باید دروغی گفت و پایان داد 

آرامِ جان خوش باش، اینجا حال من خوب است 

غزلبانو#  

بله همینطوره کاش اوناییکه دارن قدرشو بدونن 

ممنون بانوی مهربون همچنین برای شما💚

بي مهابا بغلم كن
وسط مردم شهر
بخدا عشق به رسوا شدنش مي ارزد..

من دیروز یه شعر کامنت کردم اینجا...ببینین

نمیدونم چرا شعرام اینجوری میشن..

در ضمن من به عشقم هم رسیدم بخدا😂😂

خون دل می خورم از داغ غم هجرانت"

به کجا رفت ؟چه شد؟ اشتیاق پنهانت


حرفهایت همه از ذوق ِشوق ماندن بود

پس چه شد شور زاعماق دل سوزانت


 راستی یادت هست دم زدی از عشقت

گفته بودی شده ام هم جهان هم جانت


 شعر دلداده گیِ چشم و غزل میخواندی

گم شدی نیست نشان، از شررچشمانت


تیغ بی مهری خودرا ، چه گرفتی به گلو

من که خود دست کشیدم زپس دامانت



 بارها آزردی،، روح پر زخمم را

چه کسی بیشتر از من شده بود خواهانت؟



تو دروغین بودی ،ز چه باور کردم

لعنت من به خودت ،به دلت ،،عنوانت


من به زاری دلم دست بردم به دعا

جای اشک خون ببارد ز دل  گریانت

نازبانو

زندگی چیست، پر از درد برای من و تو

سرد و بارانی و تار است هوای من و تو

روزگاری است که با غصه و غم ساخته‌ایم

اندکی صبر، بزرگ است خدای من و تو

خلوت صبح سحر، اشک و دعای دل ما

به اجابت برسد کاش دعای من و تو

عشق و عاشق شدن و دلبری و مجنونی

شد گناهی که نوشتند به پای من و تو

خسته‌ایم از غم بی همدمی و هم‌نفسی

حجم تاریک قفس نیست سرای من و تو

بغض تلخی‌ است که در راه گلو خشکیده

گوئیا مرده در این سینه صدای من و تو

بس که خون ریخته از دیده­ ی ما، بعد از مرگ

لاله می ­روید از این باغ به جای من و تو

تازه کن باز غزل­ های "غزل­بانویی"

که شود شعر و غزل راهگشای من و تو

غزلبانو#  

سپاس 

ای جان بسیار عالی 

خیلی زیبا 

امیدوارم در کنار عشقتون ، عاشقی تون مانا و مستدام باشه 

لبت مرا به غزل‌های نوجوانی برد
به عشق‌های زمينی آسمانی برد

کسی که آتش بی‌مهری‌اش مرا سوزاند
چه شد که باز دل از من به مهربانی برد؟

به زنده بودن من نام زندگی مگذار
که این غریب فقط رنج زندگانی برد

چه زود پیر شدیم و چه دیر فهمیدیم
که عشق هر چه ز ما برد ناگهانی برد

دلم گرفته و دیگر هوا بهاری نیست

خبر ز بوی گل و نغمه‌ی قناری نیست

دلم خوش است که در شب ستاره می‌روید

وَ بی خبر که در این شب ستاره جاری نیست

هجوم ممتد غم‌ها مرا می ­آزارد

برای پا که شکسته است، دست یاری نیست

همیشه شعر و غزل مرهم دلم می‌شد

دگر برای غمم این بهانه، کاری نیست

به پای صبر زمانه همیشه می‌سوزم

وَ گریه‌های منِ خسته اختیاری نیست

تو ای مسافر من ، کی ز راه می آیی

میان قلب "غزل­بانویت" قراری نیست

غزلبانو#  

پی نبری به جان ما بسکه 

مثال خنده ایم 

غم نرسد به چهره ام 

گرچه خراب عالمم... 

ممنون غزلی..ولی گاهی اونقدر آروم میگذره خوب میگذره 

میترسم...از این سکوت میترسم

جووون عشقم❤

تو گذشتی و شب و روز گذشت
آن زمان‌ها به امیدی که تو
بر خواهی‌گشت،
پای هر پنجره مات...
می‌نشستم به تماشا، تنها
گاه بر پرده ابر، گاه در روزن ماه،
دور، تا دورترین جاها می‌رفت نگاه، بازمی‌گشتم، هیهات!
چشم‌ها دوخته‌ام بر در و دیوار هنوز!