مدیون تو ام...
این هوشیاری و دگرگونی ام را؛
این که به من فهماندی
به هر کسی نباید اعتماد کرد؛
نباید دل داد، نباید دل سپرد،
نباید دل باخت...؛
این حس حقارت و تنفر نسبت به احساساتِ بی ریا و ساده ای که
چشم بسته هدر داده ام را،
مدیون تو ام...؛
نشانم دادی که عشق لیاقت میخواهد، و صرف کردنش
عده ای را بی جهت بزرگ میکند؛
فهماندی که در این زمانه
مجنونِ لیلی شدن ،
چیزی جز رنج و ذلّت نیست؛
به من آموختی
خام ظاهر و حرف های دیگران نشوم و برای خودم زندگی کنم،
بدون آن که ذره ای دیگران و حرف هایشان برایم مهم باشد؛
فهماندی که
دور شدن از عده ای نعمت است
و ناراحتِ از دست دادنشان نباشم...
به من آموختی
همه ی دوست داشتن ها،
همه ی عاشق شدن ها،
همه ی دل باختن ها و "دلبری" ها،
زیبا نیستند؛
حتی اگر جانانهِ جانت را
صرف دوست داشتنی ترین آدم های زندگی ات بکنی..؛
*رسوا*