«شعر۵»

تنها بهانه واسه بودنم تو بودی

ولی این دلو تو آخر زدی و یه جور شکوندی

یه جوری رفتی که تنها اسم تو مونده تو ذهنم

یه جوری پاییز شده تو باغ سبز سرنوشتم

من اگه یه روز برای قلب پاک تو می مردم

بدون اینو که یه روزی گول اون نگاتو خوردم

فکر می کردم که همیشه تو فقط برام می مونی

ولی افسوس که تو حتی نتونستی قدر بدونی

می دونم یه روز می یای که دیگه خیلی خیلی دیره

نکنه یه وقت دلت از طرز نگاه من بگیره

اگه دوستت نمی داشتم که به پات من نمی موندم

همیشه ترانه ها رو واسه چشمات نمی خوندم

ببین اما تو چه کردی با دل ساده و پاکم

در آن دَم که از «نور» گویی سخن،

به ناچار «ظلمت» پدید آوری:

خوشا در تماشای هستی «سکوت»!

محمود کیانوش 

تهران شكوفه باران است

اي مهربان كه ساكن در غربتي

آن گل كه در دلت به امانت ماند

وقت است بشكفد

پيغام ارتباط ميان دو شهر

پيغام شادباش تو با عشق دوردست

محمد علی دوردست 

کیستی که من اینگونه به اعتماد

نام خود را

با تو می گویم

نان شادی ام را با تو قسمت می کنم

به کنارت می نشینم و

بر زانوی تو اینچنین به خواب می روم

کیستی که من این گونه به جد

در دیار رویاهای خویش با تو

درنگ می کنم!

شاملو

دو تکه رخت ریخته بر صندلی

یادآور برهنگی توست

سوراخ جا بخاری که به روی زمستان بستی

شاید بهار اینده

راه عروج ماست

تا نیلگونه ها

گر قصه ی قدیمی یادت باشد

این رختخواب قالیچه ی سلیمان خواهد شد

آن جا اگر بخواهم که در برت گیرم

لازم نکرده دست بسایم به جسم تو

فصلی مقدر است زمستان برای عشق

چون در بهار بذر زمستان شکفتنی است

ای طوقه های بازیچه

ای اسب های چوبی

ای یشه های گمشده ی عطر

آن جا که ژاله یاد گل سرخ را

بیدار می کند

جای سؤال نیست

وقتی که هر مراسم تدفین

تکثیر خستگی است

ما معنی زمانه ی بی عشق را

همراه عاشقان که گذشتند

با پرسشی جدید

تغییر می دهیم

مثل ظهور دخترک چارقد گلی

با روح ژاله وارش

با کفش های چرخدارش

آن سوی شاهراه

بستر همان و بوسه همان است

با چند تکه ی رخت ریخته بر صندلی

دو جام نیمه پر

ته شمع نیمه جان

رؤیای بامداد زمستان

بیداری لطیف

آن سوی جاودانگی نیز

یک روز هست

یک روز شاد و کوتاه

محمد علی سپانلو 

دورت بگردم مهربونم😕😔

زمين خوردن اتفاقيه،

اما اون پايين موندن يه انتخابه👌💎

حالِ دلم عجیب ابریست

 انگار در پی بارانِ عظیم الجثه ای میگردد 

که ببارد و بشوید 

هرچه غم تلنبار شده بر این دل

 اما...

 امان!!

امان!!

که فقط بغض است و میرنجاند 

بغض است و غم...

بهتر که نمیکند هیچ بدتر هم

میکند....

دل را کاری میکند که هوای گریه به سرش بزند...

هوای رفتنی بی پایان...

هوای تنهاییِ بی پایان...

هوایِ غم...

هوالی ما دلی ناجور گرفته است.....!♣️

از دست عزیزان چه بگویم گله ای نیست 

گر هم گله ای هست دگر حوصله ای نیست....

راست گفتی سهراب!!!!

من هم در تردیدم،،

من درین عرصه آغشته به بغض

لب خندان دیدم..

چشم گریان دیدم..،،

گریه کردم اما.........

بارها خندیدم!!

رمز بیداری را،

پشت بی خوابی این ثانیه ها، فهمیدم..!!

تو به آمار زمین.."مشکوکی"

من به دلهای زمین.."مشکوکم...🎆

اگر گیسو پریشان کند،

آسمان از پیچ و تابِ تار تارِ موهای فر خورده اش به وجد می‌آید،

باد لابه لای گیس فر خورده اش قایم باشک بازی می کند و خنده ی

ابرها به اوج می رسد.

بعد هم آسمان دستورِ گره زدن می دهد و ابرها؛

به تقلید از موج موهای او،

درهم می شوند .

کافیست دستی به  موهایش بکشد

تا طبیعتِ فر خورده

را بی افریند.

کافیست گیسو پریشان‌کند؛

تا همه ی زیباییها،

از تارِ موهایش ایده بگیرند.

آه اگر گیسو پریشان‌کند ♣️

در این عمر که میدانی

فقط چندی تو مهمانی!

به جان و دل تو عاشق باش...

رفیقان را ...مراقب باش...

مراقب باش تو به آنی

دل موری را نرنجانی...

که آخر تو میمانی ومشتی خاک که از آنی...!

😔😔👌🏽👌🏽👌🏽

بر نمیگرده😔😔😔☹☹☹☹☹☹☹

چه زیبا فرمود؛ مرحوم خسرو شکیبایی!

تلاش نکنید برای کسی که ذاتش خرابه

هر خرابی میشه درست کرد

جزء ذات خراب...!🎆💎♣️