ارتباط چشمی نوزاد یا بچه معمولی اینطوریه: وقتی باهاش حرف میزنی، نگات میکنه. وقتی لبخند میزنی، به چشمت نگاه میکنه. یعنی نگاهش با احساس و توجهه، نه فقط خیره شدن. از فاصلهی معمولی (نزدیک یا تا یکیدو متری) هم باید بتونه نگاتو دنبال کنه.
تو اوتیسم اینطوری نیست: یا کلاً نگاه نمیکنن، یا خیلی کوتاه نگاه میکنن و سریع چشم میدزدن. یا ممکنه فقط یه خیره شدن بیاحساس باشه. انگار با تو نیستن.
پس فقط مدت زمان نگاه مهم نیست. اینکه بچه ۲۰ ثانیه نگاه کنه خوبه، ولی مهمتر اینه که نگاهش معنیدار باشه. یعنی وقتی صداش میکنی، نگات کنه. وقتی لبخند میزنی، واکنش نشون بده.
خلاصه ش اینه میخوای متن کاملشو برات بفرستم؟