مرتاض هندی

تارک دنیا هستن.

ریاضت می‌کشن

و ادعای انجام کرامات و کارای عجیب و غریب رو دارن که البته اکثر قریب به اتفاقشون یه سری حقه با قوانین فیزیکه

مندر بهدر دنبالشم برای باطل کردن سحر ی که نمیزاره ازدواج کنم

این که به جسم شون ریاضت و سختی میدن ، و میتونن یه کارهایی انجام بدن 

اینکه پرواز میکنن  

هیچ‌اقدامی نکردین قبلا؟

بعضی وقتا از دست بچه هام دلم میخواد مرتاض بشم برم کنج غاری عزلت بگزینم😐

رو میخ راه میرن  

مرتاض های هندی، به خودشون از نظر استفاده ار لذت های متداول دنیوی (که کاملا منطقی ان) ریاضت میدادن،چون فکر میکردن که به این وسیله به نیروی خاصی دست پیدا میکنن

بعدا هم با ازمایش و تحقیق مشخص شد هیچ نیروی خاصی بدست نمیارن

انقدر به تن و فیزیکشون سختی میدن که روحشون بر تنشون قالب میشه.قدرت های خداوند که در روح همه ما وجود داره رو بدست میارن از این طریق.زمان و‌مکان براشون دیگه معنی نداره مثل روح انسان.میتونن ساعت ها بدون تنفس زیر اب مدیتیشن کنن.میتونن مرده رو زنده کنن و …

این اشتباهه.چجوری ثابت شده؟؟قدرت هایی که در روح انسان هست توانایی هاییه که خداوند داره.پس فکر کردید عارفان ما چجوری خداوند رو دیدن؟شما شعر سیمرغ عطار رو‌بخونید.بعد ازینکه خداوند رو حس کرد این شعر رو نوشت.بدیهیه که مرحله اخر عرفان سکوته چون انچه که میبینن و درکی که بهش میرسن از قوه فهم ما خارجه.

عزیزم من نتیجه تحقیقات علمی رو گفتم

استنادم به شنیده ها و کتاب های تبلیغی و غیره نیست

هیچ جایی هم از دیدار مستقیم عطار با خدا حرفی زده نشده

حالا شما نتیجه متفاوتی گرفتید 

من حرفی ندارم

من از بچگیم در این باره تحقیق میکردم.منظور شما از کتب تبلیغات چیه؟؟مردم رو به ریاضت دعوت میکنه؟😄شما از مراجع دینی هم بپرسید و این رو تایید میکنن. عرفان هفت مرحله دارد و اکثر شاعران ایرانی مثل مولانا،عطار نیشابوری،حافظ و… عارف شده بودند.یکی مثل مولانا به واسطه شمس تبریزی به عرفان و سلوک کشیده شد و به همین علت عاشق او شد.شما زندگینامه مولانا رو اول بخونید 

و در ضمن فیزیک خودش ثابت میکنه که وجودش به واسطه دنیای فرای خودش هست.مثل این میمونه که ما وجود خدارو نفی کنیم به این دلیل که او رو نمیبینیم.همه چیز به شهود ما وصل نیست.خیلی چیزها در این دنیا وجود داره که از درک و فهم ما خارجه و ما حتی توان دیدن اون رو با چشم بصری و وجود کوچک خودمون نداریم.ما ذره ای ناچیز و ناتوان در میان تمام انچه که وجود داره هستیم…

‌هر دین و ایین و فرهنگی کتاب هایی در تایید باورهاش داره، که به نوعی تبلیغ محسوب میشن، قاعدتا هندوها از این مورد مستثنی نیستن

عرفان و درویشی و ... هیچ کدوم لزومی برای عیان شدن و منیت ندارن 

اگر کسی بدونه عرفان چی هست خودبخود بقیه مسائل براش حل میشه و دکانی برای افراد سودجو به واسطه انواع مکاتب و کلاس ها نمی مونه 

از طرفی شاعران بزرگی که اسم بردین رو یک عده از اهل ادب عارف میدونن، و منطورشون رسیدن به خدا با کارهایی مثل ریاضت نیست، بلکه تواناییشون در خودشناسی و بیان درونیاتشون به زبانی شیوا و زیباست