والا من مدرسه ای که بودم اصلا آهنگ گوش نمیدادم، اتفاقی برامم نیفتاد خیلی هم شادتر بودم
همه بچه هایی که گوشی میاوردن مدرسه و اهل موسیقی بودن غمگین تر از من بودن.
کلا موسیقی از نظرِ من یچیزی هست که آدمو متوهم میکنه. اگر شاد باشی و اهنگ خیلی شاد گوش بدی تورو شادتر میکنه و این شادیت دیگه واقعی نیست چون آمیخته شده با توهم هست بخشیش حتی ممکنه از خود بیخود هم شی. اگر غمگین باشی و اهنگ غمگین گوش بدی باز هم غمت دیگه واقعی نیست چون با یه بخش توهمی دیگه مخلوط شده.
بنظرم اینقد که شعار میدیم ما خودمونیم پس بهتره اینو هم لحاظ کنیم که اگر میخوایم خودِ واقعیمون باشیم پس باید لذت و غممونم واقعی باشه نه آمیخته با چیزِ دیگه.
آهنگ ای غمگین هم واقعا سم هستن و ارزش و شخصیت آدم رو زیر سوال میبره من بی تو میمیرم من شکست خوردم من بعد از تو فلان. اینا همش جز اینکه انسانیکه مثلا باید عاشق خودش باشه رو زیر پا بکشونه چیزی نداره.