45 روزه با نامزدم حرف نزدم و همو ندیدیم

ی دسته از آدما زندگی مشترک رو به تمسخر گرفتن😐 من و شوهرم ۱۰ماهه عقدیم تا حالا قهرمون ب یروز هم نکشیده

دختری ک شوهرش و دوست داشته باشه پا روی غرورش می‌زاره و نمیتونه نبود شوهرشو تحمل کنه

یسسس خخخ تاپیکم هست . طرفمم آقازادس .

چه ربطی داره

۸ سال دوستی اصلا معقول نیست😐بین ۶ماه تا دوسال بیشترش بی معنیه

از این نظر که بهت حق رو میدم کاملااااا

اما ما وقتی ک تصمیم میگیریم متاهل شیم،باید بدونیم که قراره با همسرمون زندگی کنیم نه جنگ!خیلی از خانوما متاهلی رو با رقابت باهمسرشون اشتباه میگیرن و فک میکنن هرکی خودشو بالاتر بگیره برنده س!ولی این اشتباهه .تو زندگی مشترک همیشه دو طرف باید باهم فداکاری و گذشت داشته باشن و کاملا غرور رو واسه هم دیگه بزارن کنار..

من همیشه سعی میکنم خیلی دیر به دیر قهرکنم..چون نمیخوام هیچوقت قهرکردنم واسه همسرم عادی بشه.و اینو یه اتفاق خیلییییی مهم تلقی کنه.ولی متاسفانه این خانوم دیگ شورشو درآورده و صبر همسرشون داره سر میاد

به قول مامانم میگه دل مرد مث ابریشمه...اگه یهو گره بخوره دیگ هییییچ جوری باز نمیشه

چقدر خوب گفتی عزیزم،بله کاملا موافقم👌🏼🌸

واقعا متاسفم برای خانومتون و همه مطلب رو خوندم من شوهرم همیشه قهر میکنه و خیلی زودرنجه و نخاستم ناراحتش کنم خلاصه دلایلی پیدا کردو قهر شد حالا شاید برام چرتباشه ولی برا اون مهم بود من خودم همیشه پیش قدم شدم تو این ۴ سال دوران عقد ولی متاسفانه اون هیچ موقع نبود و اگه قهرمون مونده بود الان مثله شما ۴۵ روز میکشید چون اون نمیاد برا معذرت خاهی همیشه من رفتم شماهم بیخال دیگ سراغش نرید محبت زیادی خاری میاره و زیادم باهم قهر نمیمونین بلا تکلیف نمونین حتما ب مشاوره ببر 

تجربه خودم از زندگی... من دختری بسیار زود رنج بودم همیشه خدا سر کوچکترین چیز با اهل خونه قهر میشدم... دوره نامزدی هم ماهی یکبار به نامزدم زنگ نمیزدم و همیشه منتظر اون بودم زنگ بزنه و حالمو بپرسه...اگه زنگ نمیزد هم بیخیال بودم...یه مدت گفت خسته شدم و نمیتونم با این رفتارات کنار بیام و به مامانم گفت تمام شد... اونوقت به خودم اومد که تغییر بدم خودمو و البته بعد از ازدواج خیلی خیلی تغییرات بیشتر شد و روحیاتم شبیه خودش شد

اینو گفتم که بدونی تا خودش نخواد هیچ چیز بهتر نمیشه و به تنهایی نمیتونی این زندگی رو پیش ببری

سعی و‌تلاشتون رو بکنید اما ب راحتی وارد زندگی نشید ...ک خدای ناکرده چن سال بعد از دست خودتون خشمگین باشید... زندگی ی راه طولانیه نمیشه ک تو این مسیر فقط ی نفر بار رو ب دوش بکشه بالاخره صبرش ب اخر میرسه...و اینکه اون خانوم کلا میخوان شما رو ب همین شکل بار بیارن هر بار گذشت هر بار کوتاه اومدن و از شما ی آدم منفعل بسازن ...مطمعنا ک شما دلتون میخواد ی همسره همراه داشته باشید ک ی وقتایی هم شما بتونین بهش تکیه کنید ...این جور افراد همراههای خوبی نیستن این بیشتر زحمتن ...

دم برادرت گرم لااقل تصمیمشو گرفته ، برادر بیعرضه من که خانمش همش آبروریزی میکنه اون بخاطر اینکه حوصله دعوا نداره پشت گوش میندازه حتی چندین بار خانمش دزدی کرده ..مواردی بوده که من فهمیدم حال روحیم بشدت خراب شده مثلا گوشیش و پنهان کرده بود و انداخت گردن دختر کوچیکش میگفت اون دستش بوده گم شده تا برادرم براش گوشی خرید بعد از مدتی گوشی خودش پیدا شد...از این کارا زیاد داشته و نمازم نمیخونه و اعتقاد به هیچی نداره ولی متاسفانه برادر ماست من حال نداره جدی تصمیم بگیره ...من که فقط ناراحت بچه هستم با همچین مادر روانپریشی میخواد چی بشه از طرفی همشم در حال اصرار برای بچه دار شدنه

ب امید روزهای روشن.

زودرنج که منم  هستم ولی اینکه این همه مدت طاقت اورده بعیده دوست داشتنی درکار باشه.

یه زمانی من عاشق یه آقا پسری بودم.چندسال باهم بودیم.هروقت قهرمیکردیم اکثر اوقاتم اون مقصربود بخاطر دروغ گفتناش که رو میشد.ولی من بیشتر از چندروز نمتونستم طاقت بیارم.چون عاشق بودم.حالا تعجب میکنم خانومت۴۵ روز یادی نکرده ازت.خییییلی زیاده۴۵روز