«شعر۶»

ميدونم مجنونت شدم ...

ميدونم عاشقت شدم ...

ميدونم ديگه تحمل كردنم برات شده مثه كابوس شبونه ...

ميدونم نبودنت ... نديدنت برام ...

ولي ...

         به خدا ...

                     به خدايي كه ميپرستي ...

                                                        نميتونم ...

برای با تو بودن

نه مهلت میخواهم نه بهانه

توهمیشه درقلبم ماندگاری

به شب و پنجره بسپار که بر میگردم


عشق را زنده نگه دار که برمی گردم


بس کن این سرزنش (( رفتی و بد کردی)) را


دست ازین خاطره بردار که برمیگردم


دو سه روزی هم –اگر چند- تحمل سخت است


تکیه کن بر تن دیوار که برمیگردم


بین ما پیش ترک هر سخنی بود گذشت


عاشقت میشوم اینبار که برمیگردم


گفته بودی دو سحر چشم به راهم بودی


به همان دیده ی بیدار که برمیگردم


پرده ی تیره ی آن پنجره ها را بردار


روی رف آیینه بگذار که برمی گردم


پشت در را اگر انداخته ای حرفی نیست


به شب و پنجره بسپار که بر میگردم

نگات حسّی به من میده
یه حسّی که جنون داره

یه تصویرِ قشنگی که
زمین از آسمون داره

یه حالی که فقط از تو
دلم می خواد و می گیره

چه خوبه پای عشق من
فقط پای تو درگیره

سلام شما همان کاربر براینتbryant هستین؟؟

هر انسانی 

عطر خاصی دارد 

گاهی برخی عجیب بوی خدا میدهند...!💎💎

بنام دوگل بهشت
یکی عشق و دیگری سرنوشت
به قلم گفتم بنویس ؟ هرچه دلش خواست نوشت
ما را خاک پای دوست ، دوست را تاج سر ما نوشت . . .. 

این شعر خیلی زیباست ،🌹

من وتو وقتی کنار همیم

قشنگترین ترکیب دنیاییم.

سلام نه تازه اومدم تقریبا دوهفتس

عشقت را از دورترین

فاصله هم نظاره گر باش..

شاید کنارش نباشی

ولی او کماکان چشم انتظار

توست..

باور کن عشق را..

تعهد داشته باش..

هرچند فاصله میان

شما باشد..

وقتي صداي خنده هات ...

            ميشه همدم تنهاييام ...

                         به خدا خوشبخت ترين عاشق دنيام ...

پر پرواز من ...

              همه هستي من ...

                                      روياي دست نيافتنيه من ...

بگذار در آغوشت بگيرم ...

                                   تا ...

                                         آهسته ...

                                                    در گرميه آغوشت ...

                                            به خواب ابدي فرو روم ...

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست

می رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست

می نشینی روبرویم، خستگی در می کنی

چای می ریزم برایت، توی فنجانی که نیست

باز می خندی و می پرسی که حالت بهتر است

باز می خندم که خیلی، گرچه می دانی که نیست

شعر می خوانم برایت، واژه ها گل می کنند

یاس و مریم می گذارم ، توی گلدانی که نیست

چشم می دوزم به چشمت، می شود آیا کمی

دستهایم را بگیری ، بین دستانی که نیست

وقت رفتن می شود، با بغض می گویم نرو

پشت پایت اشک می ریزم، در ایوانی که نیست

می روی و خانه لبریز از نبودت می شود

باز تنها می شوم، با یاد مهمانی که نیست

گفته بودم که به دریا نزنم دل اما

کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم…!