«شعر ٢»

من از همه یه خواهشی دارم (چت نیست اعتصام! تذکر بدی با دمپایی ابری کتک میخوری   )

که پای هر شعری اسم شاعر رو هم بنویسید لطفا

هم برای اینکه حق شاعر ادا بشه و هم برای اطلاع خواننده تاپیک

متشکرم  

وقتی خدا میخواست تو را بسازد،

چه حال خوشی داشت... چه حوصله ای...

این موها، این چشم ها...!

خودت می فهمی..؟

من همه ی این ها را دوست دارم...!

#عباس_معروفی

تصورش را بکن

رمانی هزار صفحه ای را

تا انتها بخوانی

و درست در انتهای آن

چشمت به ده صفحه ای بیافتد

که کسی آنرا

از کتاب جدا کرده است

آدمها همین قدر غیرمنتظره میشوند

وقتی بدون هیچ دلیلی

ما را قربانی رفتنشان میکنند ...😔❤

زیر بعضی از شعرا اسما رو نزده 

من مست و تو دیوانه مارا که بَرَد خانه

صدبار تورا گفتم کم خور دوسه پیمانه 

دست‌ات را به من بده
دست‌های تو با من آشناست
ای ديريافته با تو سخن می‌گويم
به‌سان ِ ابر که با توفان
به‌سان ِ علف که با صحرا
به‌سان ِ باران که با دريا
به‌سان ِ پرنده که با بهار
به‌سان ِ درخت که با جنگل سخن می‌گوید


زيرا که من
ريشه‌های تو را دريافته‌ام
زيرا که صدای من
با صدای تو آشناست.

.
گفت: بی معرفت!
چجوری عواطف و خاطرات را قورت دادی؟
هسته ی آلبالو که نبود...


🔸عباس معروفی

در روزگاري كه لبخند آدم ها به خاطر 

شكست توست برخيز تا بگريند

من با تو می‌نویسم و می‌خوانم
من با تو راه می‌روم و حرف می‌زنم

وز شوق این محال: که دستم به دست توست!

من، جای راه رفتن، پرواز می‌کنم!

    فریدون مشیری    

الهي اگر تو دست هاي مرا بگيري

ديگر هيچكس مرا دست كم نميگيرد

ای جان تو جانم را از خویش خبر کرده

اندیشه تو هر دم در بنده اثر کرده

ای هر چه بیندیشی در خاطر تو آید

بر بنده همان لحظه آن چیز گذر کرده

از شیوه و ناز تو مشغول شده جانم

مکر تو به پنهانی خود کار دگر کرده

بر یاد لب تو نی هر صبح بنالیده

عشقت دهن نی را پرقند و شکر کرده

از چهره چون ماهت وز قد و کمرگاهت

چون ماه نو این جانم خود را چو قمر کرده

خود را چو کمر کردم باشد به میان آیی

ای چشم تو سوی من از خشم نظر کرده

از خشم نظر کردی دل زیر و زبر کردی

تا این دل آواره از خویش سفر کرده

مولانای جان❤

اوکی

خاطرات خيلي عجيبند 

گاهي اوقات گريه ميكنيم

براي روزهايي كه ميخنديديم

هر نصیحت ڪه ڪنی بشنوم ای یار عزیز

"صبرم"از "دوست" مفرمای ڪه من نتوانم

‎‌

این چه رخسارست، گویا چهره پرداز بهار

آب و رنگ صد چمن را صرف یک گل کرده است...

صائب-تبریزی#