من قدیما خیییییییییییییلی بچه دوست داشتم
الانم بچه های بقیه رو خیلی دوست دارم و بهشون میرسم
وقتی تو عقد بودم میگفتم زود بچه دار میشم و اینا
خانوادمم نوه اصلا ندارن و عشق بچه
اومدم خونه خودم دیدم چقدر شرایط مالی و اقتصادی واسه بچه دار شدن سخته
از اونور چقدر وقت و حوصله و انرژی باید بزاری و درست تربیت کردن واقعا مهارت میخواد
تو این جامعه واقعا بچه داری سخته چه دختر و چه پسر منظورم از لحاظ تربیت و خطرهای جامعه.اگر سالمم باشی بازم جامعه گرگه
از اونور فکر اینکه این طفل معصوم باید تو بی ابی و جنگ و گرونی بزرگ بشه
بعدم که مشکلاتی با همسر و خانوادش پیدا کردم و به کل قید بچه رو زدم
ما یکساله خونه خودمونیم
اونشب به شوهرم میگم برو وازکتومی کن ما که بچه نمیخوایم (اونم اصلا رغبتی نشون نمیده میگه فقط اوردنش نیست و هرچه بزرگتر میشه مشکلاتش بیشتر میشه)
حرفی نزد
وقتی میام تو سایت میبینم خانواده هایی انقدر چشم انتظارن با خودم میگم خوشبحالشون چقدر پولدارن که میتونن بچه بیارم و شرایطشو دارن
نمیدونم تفکراتم اشتباهه یا نه........
