بیاید براتون قصه کلثوم ننه بگم (از فرش به عرش)

بعد از یک سال درد و رنج و تو جا خوابیدن، حواسادات از دنیا رفت! بیست روز بعد از دنیا اومدن نوه ام. انگار که خدا بلافاصله بعد از مادرم (هرچند که از دستش خیلی دلخور بودم ولی باز مادرم بود دوستش داشتم) یک فرشته کوچیک بهم داد که درد و رنجی که کشیدم جبران بشه. نوه دار شدن شیرین ترین چیزی بود که میتونست برام اتفاق بیفته. اصلا قابل تصور نیست و به دخترم هم گفتم که نمیتونی تصور کنی چه حسیه! ازش ممنونم که برام نوه دنیا آورد.

الان هم خیلی ناراحتم. دلم میخواد بتونم مادرم و برادرهام رو به خاطر اذیت هاشون ببخشم، ولی خیلی سخته فراموش کردن خاطراتم! تو اوج فشاری که از خونواده شوهرم روم بود، مادرم حواسش فقط به پسراش و زن هاشون بود. منیره خواهرم خیلی بیشتر از من با مامانم دعوا میکرد به خاطر پسر دوستیش و اهمیت دادنش به زن داداش هامون. کلافه بودیم از رفتارهای عجیب اونها.

من که اصلا انقدر خونواده شوهرم اعصابم رو سایش داده بودن که هر ناسازگاری با زن داداش هام به هم میریخت اعصابم رو! الان هم دیگه نمیخوام ببینمشون. عذاب وجدان دارم که چرا بچه های داداشام رو دوست ندارم. نمیخوام ببینمشون.

خلاصه که الان از دست خونواده شوهر و خونواده خودم کمتر حرص میخورم. فقط دلم براشون میسوزه. اوضاع ما الان از همشون بهتره. انقدری هست که هر ماه بتونیم مقدار قابل توجهی صدقه بدیم و هرکسی گرهی داشته باشه یا خودشون کمکش کنیم یا واسطه کمک بشیم.

هرچه قدر خداروشکر کنم کم کردم. و ممنونم به خاطر دخترهای خوبم و شوهری که با همه خوبی ها و بدی هاش، با همه خوبی ها و بدی هام موند و ساخت و هنوزم هست ❤

(خب دوستان

من از زبون مامانم این داستان رو نوشتم. اونقدر خاطراتش تو دهنش ثبت شدن که از بچگیم مدام برام تعریف کرده و هنوز خیلی دلش میخواد که همه رو ببخشه و حال خودش رو بهتر کنه، از پارسال خواهرم هم به شدت مریض شد و این قضیه خیلی حالش رو بد کرد.

ممنون میشم برای آرامش دلش دعا کنید.

سعی کردم داستان رو طوری بنویسم که روان و گویا باشه. و درسی که خودم از این زندگی گرفتم، عدل خداست. خیلی هامون شاید عدل خدا رو درک نکنیم و مدام فکر کنیم با ما یا با بقیه آدم ها با عدالت برخورد نمیشه. ولی من هرچقدر که فکر میکنم میبینم هر اتفاقی که تو زندگی ما آدم ها میفته دلیلی داره، یا امتحانیه که باعث رشدمون میشه و یا تقاص کارهای اشتباهمونه. یا اثر مستقیم اشتباهه.

قضیه اینه که ما تا شعاع محدودی از اطرافمون رو میبینیم. از همه ماجرا خبر نداریم.! نه از بُعد زمانی نه از بُعد معنوی و اینکه افعال و افکار ما در عالم هستی آثار مختلفی داره! (کلید اسرار! یوهاهاها!)

مثلا همین مامان من بعدا مُقُر اومد که خودشم اوایل ازدواجش خیلی عصبی بوده و هی به بقیه میپریده! یا تو بچگیش کارهای بدی هم انجام میداده.

واقعا خود من به این نتیجه رسیدم که هیچ وقت نباید قضاوت کنم وقتی همه ماجرا رو نمیدونم. تنها چیزی که میدونم اینه که وظیفه دارم در حد خودم تحلیل کنم، درس عبرت بگیرم و تلاش کنم به خودم و بقیه کمک کنم.

مادر من سختی زیاد کشید، ولی خودش هم شاید هنوز ندونه کارهایی که کرده و سختی هایی که کشیده چقدررر توی زندگی من و خواهرام اثر داشته!

و تو زندگی بچه من، شوهر من و و و ....

دلتون رو آروم کنید با این اصل که «خدا ناظر همه چیزه، عادله، شاهده، و فقط در پناه اونه که میتونیم سعادتمند و آرام باشیم»

عیب نداره 😂

آره دیگه البته اسم ها رو عوض کردم. اینم بگم اینی که نوشتم کاملا خودمو گذاشتم جای مامانم ولی از زبون خودم بخوام بگم بابام خوبی های زیادی هم داره و از اوایل ازدواجشون خیلی بهتر شده

قربونت برم ممنونم که خوندی ❤

اونم خیلی اسیب دید ولی بهتره بد نیستن باهم