دقیقا خودمی.ولی فرقش اینه من همه دور و برم هستن و دوست ندارم بچمو پیش کسی بزارم فوبیای دور شدن از بچه هامو دارم با هر سختی و بدبختی باشه خودم نگهشون میدارم البته شوهرم کمکم هس ولی خب صبح تا ظهر که کارم زیاده همش با خودمه حتی بیرونم برم با خودم میبرمشون
اره منم همینم .ولی خودم عذابه مثلن الان که بچه هارو باید درس کار کنی که اونم دوم ابندایی واقعا واسم سخته با یه بچه 11 ماهه اما نمیدونم چقد پوست کلفتم البته جسمی و روحی خسته ام ها ولی خب دیگه چاره ای نیست تا از اب و گل در بیان
شوهر من کارمنده ساعت 2.5 میاد غروب نگه میداره که اون موقعم استراحت که نمیکنم میرم به کارا میرسم هنوز که تموم شدم بچه رو میده بغلم .در هر صورت استراحت تعطیله بعدشم منت سرمونه که نگه داشتم به کارات رسیدی
آره خیلی سخته،پسر من ۳ رو تموم کرده بعد یه کمم خشن بازی میکنه کلا فک میکنه من کیسه بوکسم.ینی یکسره در حال مشت کوبیدنه و لگد زدنه،پای ظرفشویی ظرف میشورم اونم از پشت میزنه
.
سختت ترین کار دنیا بازی با بچه س بخدا،برا من که اینطوره،مدام تو خونه کار کن ناهار بپز شام بپز بشور بساب در کنارش هم برا بچه مادری کن هم همبازیش شو و در کنارش هیییچکدوم از کارات به چشم نیاد
منم خوراکم خیلی کم شده از بس بچه ها اروم غذا میخورن تا بریم به اونا غذا بدیم دیگه اشتهامون کور شده غذاه هم یخ کرده😕
