«شعر4»

من از خداحافظی بدم میاد خاطره خوبی ندارم ولی چه کنیم که هر اومدنی رفتنی داره منتهی نه تواین شرایط که خودش دلگیره  نمیدونم آخرش چی میشه مهربونم ❤

بغض مکن گریه مکن

اگر چه غم کشیده ای

برای من فقط بگو

خواب بدی که دیده ای

اگر که اعتماد تو به دست این و آن کم است

تکیه به شانه ام بده که مثل صخره محکم است❤❤

بسیار زیبا و روح نواز🌷

مرسی عشق 

حس تنهای درونم می گوید:
بشکن دیواری که درونت داری!
چه سوالی داری؟
تو خدا را داری
و خدا …
اول و آخر با توست

سلام نوشتین نفیسه گفته خوب بشم میام میگم چکارشه 

نفیسه ن نفس یکی دیگس کلا ک گفته حالم خوب شه برمیگردم ....nafasam1370منظورم بود

  عالـــــــــــــــــــــــــی بود غزلبانو جان  

من که مُلدم  

ای جان 

سپاس از اظهار لطف شما

مانا باشید دوستم 

سفر ادامه دارد و شب از کناره می رود

  گریوه ها و دشت های رهگذر

دوباره شکل یافتند و روشنی

که آفریدگار هستی است

 دوباره آفریدشان

 سفر ادامه دارد و من از دریچه ی ترن

 به کوه ها و دشت ها سلام عاشقانه ای

 که جویبار جاری و

 جوان روشنی ست

 در کویر پیر سوختن

  روانه می کنم

لطافت هوای بامداد را

 ز گیسوان دختری که از میان پنجره

فشانده موی نرم خویش را به دوش باد

روایتی رها و عاشقانه می کنم

 سفر ادامه دارد و در آستان صبحدم

 درخت های پسته در کنار راه

 سکوت سبز خویش را به آب داده اند

 و رشد سالیانه ی ستک های ترد را

 پس از تحمل عبوس یک درنگ قهوه ای

به ابر و باد و آفتاب داده اند

سفر ادامه دارد و میان بهت دشت ها

  کبوتران وحشی از میان حلقه های چاه

نگاه های حیرت اند سوی آسمان

 که می روند و می روند و می روند

 فراتر از یقین بدان سوی گمان

 سفر ادامه دارد و

 پیام عاشقانه ی کویر ها به ابرها

سلام جاودانه ی نسیم ها به تپه ها

 تواضع لطیف و نرم دره ها

غرور پاک و برف پوش قله ها

صفای گشت گله ها به دشت ها

چرای سبز میش ها و قوچ ها و بره ها

سفر ادامه دارد و بهار با تمام وسعتش

مرا که مانده ام به شهر بند یک افق

به بی کرانه می برد

 و من به شکر این صفا و

 این رهایی رهاتر از خدا

تمام بود خویش را

که لحظه ای ست از ترنم غریب سیره ای

نثار بی کرانی تو می کنم

زمان ادامه دارد و سفر تمام می شود

محمد رضا شفیعی کدکنی

اهان🙈🙈🙈ببخشید اشتباه شد😁😁😁😁😁

آنکه می گوید دوستت دارم 

دل اندوهگین شبی ست 

که مهتابش را می جوید...😔

غمت در نهانخانه ی دل نشنید

به نازی که لیلی به محمل نشیند 

به دنبال محمل چنان زار گریم 

که از گریه ام ناقه در گل نشنید

خلد گر به پا خاری آسان برآرم 

چه سازم به خاری که در دل نشیند 

پی ناقه اش رفتم آهسته،ترسم 

غباری به دامان محمل نشیند 

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی 

ز بامی که برخاست مشکل نشنید...