«شعر ٢»

گرتن بدهی دل ندهی کار خراب است
چون خوردن نوشابه که در جام شراب است
گر دل بدهی تن ندهی باز خراب است
این بار نه جام است و نه نوشابه سراب است

اینجا به تو از عشق و وفا هیچ نگویند
چون دغدغه مردم این شهر حجاب است
تن را بدهی دل ندهی فرق ندارد
یک آیه بخوانند گناه تو ثواب است

خریدند تنت را و بریدند کفنت را
به یک آیه و چند سکه ببستن دهنت را
نه روحی به کار است نه عشقی به بار است
فقط شهوت مردانه به اندام تو یار است

آن کس که زنی را بفروشد پی پیسه
حق است که روحش ته دوزخ به عذاب است
هر جای جهان مرتبه زن بلند است
در کشور من زن مثل میت به حساب است

ای کاش که دلقک شده بودم نه شاعر
در کشور من ارزش انسان به نقاب است

 برعکسشم صادقه🙂

سلامی صمیمی تر از غم ندیدم...

به اندازه ی غم تو را دوست دارم...

قیصر-امین-پور#  

شب رفت صبوح آمد ، غم رفت فتوح آمد
خورشید درخشان شد ، تا باد چنین بادا ...

دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم

وین درد نهان سوز نهفتن نتوانم

تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت

من مست چنانم که شنفتن نتوانم

شادم به خیال تو چو مهتاب شبانگاه

گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم

با پرتو ماه آیم و چون سایه‌ی دیوار

گامی ز سر کوی تو رفتن نتوانم

دور از تو، من سوخته در دامن شبها

چون شمع سحر یک مژه خفتن نتوانم

فریاد ز بی مهری‌ات ای گل که درین باغ

چون غنچه‌ی پاییز شکفتن نتوانم

ای چشم سخن‌گوی تو بشنو  ز نگاهم

دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم

شفیعی کدکنی

جاده باران زده و خاطره ها نم دارد
چِقدر واژه ی برگرد تو را كم دارد...!

سید-تقی-سیدی#  

کنار تو تنهاتر شده ام
از تو تا اوج تو، زندگی من گسترده است
از من تا من تو گسترده ای
با تو برخوردم
به راز پرستش پیوستم
از تو به راه افتادم
به جلوه ی رنج رسیدم
و با این همه ای شفاف
و با این همه ای شگرف
مرا راهی از تو به در نیست
زمین باران را صدا می زند
من تو را

سهراب سپهری

ما دو پیرهن بودیم 

بر یک بند...

یکی را باد برد

و دیگری را باران هر روز خیس میکند !

وسط این سیاهی، بخشی از مغزم لبخند زد به این حسن انتخاب

دختر کنار پنجره تنها نشست و گفت
ای دختر بهار حسد می برم به تو

عطر و گل و ترانه و سر مستی ترا
با هر چه طالبی بخدا می خرم ز تو

بر شاخ نوجوان درختی شکوفه ای
با ناز می گشود دو چشمان بسته را

میشست کاکلی به لب آب تقره فام
آن بال های نازک زیبای خسته را

خورشید خنده کرد و ز امواج خنده اش
بر چهر روز روشنی دلکشی دوید

موجی سبک خزید و نسیمی به گوش او
رازی سرود و موج بنرمی از او رمید

خندید باغبان که سرانجام شد بهار
دیگر شکوفه کرده درختی که کاشتم

دختر شنید و گفت چه حاصل از این بهار
ای بس بهارها که بهاری نداشتم

خورشید تشنه کام در آن سوی آسمان
گویی میان مجمری از خون نشسته بود

می رفت روز و خیره در اندیشه ای غریب
دختر کنار پنجره محزون نشسته بود

فروغ فرخزاد

هیجران گیجه سی چوخ اوزانیب 

هئچ سحر اولمور 

بختیم ائله یاتمیش کی دوروب 

بخته ور اولمور...   

ای رفته ز دل، راست بگو!‌ بهر چه امشب؟

با خاطره ها آمده ای باز به سویم؟

سیمین-بهبهانی#  

مگذار دیگران نام تو را بدانند …

همین زلال بی‌کران چشمانت

برای پچ پچ هزار ساله آنان کافیست!

دخترک خنده کنان گفت که چیست راز این حلقه ی زر

راز این حلقه که انگشت مرا این چنین تنگ گرفته است به بر

راز این حلقه که در چهره ی او، این همه تابش و رخشندگی است

مرد حیران شد وگفت:

حلقه ی خوشبختی است،حلقه ی زندگی است

همه گفتند مبارک باشد، دخترک گفت :

دریغا که مرا باز در معنی آن شک باشد

سالها رفت و شبی

زنی افسرده نظر کرد بر آن حلقه ی زر، دید در نقش فروزنده ی او

روزهایی که به امید وفای شوهر به هدر رفته، هدر

زن پریشان شد ونالید که وای ،وای

این حلقه که در چهره ی او بازهم تابش و رخشندگی است

حلقه ی بردگی و بندگی است .

کوشم که: بپوشم، صنما، نام تو از خلق

تا نام تو کم در دهن انجمن آید..

رودکی#