«شعر ٢»

هزار بار گذشتی به ناز و هیچ نگفتی
که چونی ای به سر راه انتظار کشیده!

چه خواهی از سرِ من ای سیاهی شب‌هجران
سپید کردی چشمم در انتظار سپیده ...

👈👈 هوشنگ ابتهاج 👉👉 😄

اندکی بدی در نهادِ تو

اندکی بدی در نهادِ من

اندکی بدی در نهادِ ما …

و لعنت جاودانه بر تبارِ انسان فرود می‌آید.

⁦⁩

در شهر یکی کس را هشیار نمی‌بینم

هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه

جانا به خرابات آ تا لذت جان بینی

جان را چه خوشی باشد بی‌صحبت جانانه

هر گوشه یکی مستی دستی ز بر دستی

و آن ساقی هر هستی با ساغر شاهانه

❤👌

سلام عزیزم

نه اصلا بحث اینبار نیس ک تقی ب توقی میخوره میگه میرم لغوکاربری کنم الانم دیگ میگه قفل میکنم

کلا یچیزی دم دستش هس ....

بله میدونم قبول دارم حرفتونو تا جایی ک بشه پاک مکنیم چشم🌹🌹🌹❤❤❤

‏انگار کسی مرا نمی‌دید و این من بودم که به همه نگاه می‌کردم.

آن جا که قدم زنان دور می شوید و

باخودتان بحث میکنید که وجدانتان آسوده باشد 

و جواب قانع کننده تان میشود :

"هیچکس از نبودن کسی نمیمیرد"

ما هم مثل آدم های دیگر .

با کدام منطق برای خودتان دلیل می آورید؟

آدم مُرده می گوید: ببخشید من مُـــردم !

نه آدم که میمیرد سکوت میکند ...

نگاهش طولانی به جایی خیره می ماند 

آدم که میمیرد

درجواب تمام حرف ها 

فقط سرش را تکان می دهد ،

لبخند میزند.🍁🍁🍁

او زن بود

یک زن غمگین

از آنها که موهایش را نمی بافت

حرفهایش را به کسی نمی گفت

و شبها معشوقش را

_که در بالش خاک کرده بود_

در آغوش می کشید

او زن بود

که می توانست چند روز چیزی نخورد

نخوابد

و ساعت ها به یکجا خیره شود

من برایش دشت آورده بودم

روی سینه ام

که سر بگذارد

او اما زن بود

از آنها که سیگارش را به آتش می سپرد

اما فراموش می کرد بکشد

یک زن غمگین

که تخت خوابش برای دو نفر 

جا نداشت...

آبا عابدین

چو بستی در به روی من، به کوی صبر رو کردم

چو درمانم نبخشیدی، به درد خویش خو کردم

چرا رو در تو آرم من که خود را گم کنم در تو

به خود بازآمدم، نقش تو در خود جست‌وجو کردم

خیالت ساده‌دل تر بود و با ما از تو یک‌روتر

من این‌ها هر دو با آیینهٔ دل، روبه‌رو کردم

فشردم با همه مستی به دل سنگ صبوری را

ز حال گریهٔ پنهان، حکایت با سبو کردم

فرودآ ای عزیز دل که من از نقش غیر تو

سرای دیده با اشک ندامت شست‌وشو کردم

صفایی بود دیشب با خیالت خلوت ما را

ولی من باز پنهانی تو را هم آرزو کردم

ملول از نالهٔ بلبل مباش ای باغبان، رفتم

حلالم کن اگر وقتی گلی در غنچه بو کردم

تو با اغیار، پیش چشم من، می در سبو کردی

من از بیم شماتت، گریه پنهان در گلو کردم

حراج عشق و تاراج جوانی، وحشت پیری

در این هنگامه، من کاری که کردم یاد او کردم

از این پس شهریارا ما و از مردم رمیدن‌ها

که من پیوند خاطر با غزالی مشک‌مو کردم

شهریار❤

من پریشان تر از آنم که تو می پنداری
شده آیا ته یک شعر ترک برداری!!

فاضل-نظری#  

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست

اشک آن شب لبخند عشقم بود

قصه نیستم که بگویی - نغمه نیستم که بخوانی

صدا نیستم که بشنوی

یا چیزی چنان که ببینی - یا چیزی چنان که بدانی

من درد مشترکم مرا فریاد کن

درخت با جنگل سخن میگوید - علف با صحرا - ستاره با کهکشان

و من با تو سخن میگویم

نامت را به من بگو - دستت را به من بده

حرفت را به من بگو - قلبت را به من بده

من ریشه های تو را دریافته ام

با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام

و دستهایت با دستان من آشناست

در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان

و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را

زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند

دستت را به من بده - دستهای تو با من آشناست

ای دیریافته با تو سخن میگویم

بسان ابر که با توفان - بسان علف که با صحرا

بسان باران که با دریا - بسان پرنده که با بهار

بسان درخت که با جنگل سخن میگوید

زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام

زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

#شاملو

در كنج دلم عشقِ كسی خانه ندارد

كس جای در اين كلبه‌ی ويرانه ندارد

دل را به كف هرکه نهم باز پس آرد

كس تاب نگهداری ديوانه ندارد

در بزم جهان، جز دل حسرت‌كش ما نيست

آن شمع كه می‌سوزد و پروانه ندارد

گفتم مه من از چه تو در دام نيفتی؟

گفتا چه كنم؟ دام شما دانه ندارد

ای آه! مكش زحمت بيهوده كه تاثير

راهی به حريمِ دلِ جانانه ندارد

در انجمن عقل‌فروشان ننهم پای

ديوانه، سرِ صحبتِ فرزانه ندارد

تا چند كنی قصه‌ی اسكندر و دارا؟

ده روزه‌‌ عمر، اين همه افسانه ندارد

پژمان بختیاری🍀

صورتم را به شانه‌اش گذاشتم و گفتم:
دوست دارم ماه من و تو همیشه پشت ابر بماند و هیچکس از عشق ما باخبر نشود!
آدم‌ها حسودند، زمان بخیل است و دنیا عاشق کش است...


#عباس_معروفی

می‌توان سوخت،

اگر امر بفرماید عشق...♥️