دلم برای یکی که عاشق شعر و هنر بود تنگ شده

اصلاً قبول حرف شما، من روانی‌ام
من رعد و برق و زلزله‌ام؛ ناگهانی‌ام

این بیت‌های تلخِ نفس‌گیرِ شعله‌خیز

داغ شماست خیمه زده بر جوانی‌ام

رودم؛ اگر چه بی‌تو به دریا نمی‌رسم

کوهم؛ اگر چه مردنی و استخوانی‌ام

من کز شکوه روسری‌ات کم نمی‌کنم

من، این من غبار؛ چــــرا می‌تکانی‌ام؟

بگذار روی دوش تو باشد یکی دو روز

این سر که سرشکستۀ نامهربانی‌ام

کوتاه شد سی و سه پل و دو پلش شکست

از بعد رفتنت گل ابروکمـــــــــــــــــــــــــــانی‌ام

"شاعر شنیدنی است" ولی دست روزگار

نگذاشت این کـــه بشنوی‌ام یا بخــوانی‌ام

این بیت آخر است، هوا گرم شد؛ بخند

من دوست‌دار بستنی زعفــــــــرانی‌ام

از دست تو امشب شده فکرم متلاشی

آرام نگیرم ، مگر از من شده باشی

چشمان تو معمار غزلهای بدیل است

بدنیست مرا جنس نگاهت بتراشی

جنجال به پا کرده ای و متن خبر ها...

محتاج نباشند از این پس به حواشی ...

نفرین نکن از دور مرا جان عزیزت ...

درد است نمک بر جگر پاره بپاشی

یک نیمه پر از دردم و یک نیمه پر از غم...

سخت است تو هم روح و تنم را بخراشی

مجموعه ای از درد و غم  و رنج و عذابم ...

مجموعه ای از اینکه تو باشی و نباشی



عه این یکی از متمایز دوست داشتنی من بود🙃🌹

مثل والیبال ایرانم که دیشب باخته

و لهستان مثل طوفانی به تیمش تاخته

مثل حال دختری تهرانی و اهل خدا

که دلش را به کسی در شهر دیگر باخته

چشم تو چاقوی زنجان و دوتا چاقوی اصل

ضامنش در رفته و کار دلم را ساخته

نامسلمان ضامن چاقوی چشمت را ببند

جنگ و خون ریزی میان عقل و دل انداخته

پرچم تسلیم من بالا، غرورم لشکری

بود اما پیش تو حالا سپر انداخته

بچه حزب اللهی اهل نماز این را بدان

می‌روم اما نگاهت کار قلبم ساخته!!

زنی که عقل دارد، عشق را باور نخواهد کرد
که زن با شاعر دیوانه عمراً سر نخواهد کرد

مبادا بشنود یک تار مویش زلّه ام کرده
که دیگر پیش چشمم روسری بر سر نخواهد کرد

خرابم کرد چشمِ گربه ای وحشی و می دانم
عرق های سگی حال مرا بهتر نخواهد کرد

نکن...مستم نکن من قاصد دردآور عشقم
که شاعر چون لبی تر کرد، چشمی تر نخواهد کرد

جنونِ شعر من را نسل های بعد می فهمند
که فرزند تو جز من، جزوه ای از بر نخواهد کرد

برای دخترت تعریف خواهی کرد: "من بودم
دلیل شور «مهدی» در غزل"...باور نخواهد کرد

بگویی، می روم؛ زخمم زدی اما نترس از من
که شاعر شعر خواهد گفت اما شَر نخواهد کرد!
مهدی فرجی

افطار من
شیرینی لبان توست …

اولین بوسه را که نوش کنم
رها میشوم از تشنگی مفرط این روزهایم …


*
آمدی در خواب من دیشب چه کاری داشتی؟
ای عجب از این طرفها هم گذاری داشتی!

راه را گم کرده بودی نیمه شب شاید عزیز!
یا که شاید با دل تنگم قراری داشتی

شانه های خوشتراشت تخته سنگ مرمری
با شلال گیسوانــت آبشــــــاری داشتــــــی

گلنراقی بر لبت میخاند هی "من را ببوس"
از جوانی های حسرت یادگاری داشتی

شور شیرین ات درآورده دمار از هرچه سنگ
از سر فرهاد و تیشه، کوهساری داشتی

بند می آمد نفس های من از زیبایی ات
ماه بودی و پلنگ خوش شکاری داشتی

مهربانی هم بلد بودی عجب نامهربان!
بعد عمری یادت افتاده که یاری داشتی

سر به زیر انداختی و گفتی آهسته سلام
لب فرو بستی نگاه شرمساری داشتی

خاستم چیزی بگویم گریه بغضم را شکست
نه! نگفتم سالها چشم انتظاری داشتی

با نوازش میکشیدی آه و میگفتی ببخش
سر به دوشم هق هق بی اختیاری داشتی

مست آغوشم دهانت بوی تند بوسه داشت
با چنین مستی ولی چشم خماری داشتی

وقت رفتن بغض کردی خیره ماندی سوی من
شاید از دیوانه ی خود انتظاری داشتی

رفتی و ناباورانه من کنار پنجره
عطر باران بود و بر شیشه بخاری داشتی

صبح بوی گل تمام خانه را پر کرده بود
کاش میشد باز در خوابم گذاری داشتی

عشق یعنی بی گلایه لب فرو بستن .. سکوت
دلخوش از اینکه شبی با او قراری داشتی

چه خبر از دل تو؟
نفسش مثل نفسهای دل کوچک من میگیرد؟؟؟
یا به یک خنده ی چشمان پر از ناز کسی میمیرد؟!
تو هم از غصه این قهر کمی دلگیری؟
لحظه ای هم خبر از حال دل خسته ی من میگیری؟
شود آیا که شبی...
دست خالی ز وفایت روزی
قطره ای اشک ز چشمان ترم پاک کند؟!
چه خبر از دل تو؟
دانی آیا که در این کلبه ی درد...
اندکی مهر تو بس بود ولی،
دل بیرحم تو با این دل دیوانه چه کرد؟
راستی چه خبر از دل تو ...؟