آخه اصن نباید کادوئه من و کادوئه تو کرد.
گلا مشکل اینه که مال منو تو داریم. اگه یه جیب باشیم، فرقی نداره کی خرج میکنه.
اینطوری مطمئنا شوهر اسی هم بعدا واسش جبران میکنه.
۲ روز دیگه اگه یکی از فامیلای اسی عروس شد، خود اسی باید از کادوهاش کادو ببره؟
این درسته؟
ببین کادوهای من ۴،۵ سال پیش حدودانزدیک ۲۰ تومن شده بود.
ولی خب همشو دادم بش.
تازه عمه ها و دایی های من همشون سکه دادن اما فامیلای شوهرم همشون پول نقد نهایتا ۲۰۰ تومن دادن.
یا واسه طلای عروسی و چمیددنم آینه شمعدون و اینا اصن اذیتش نکردم. گفتم بذار هرچی دوست داره بگیره. چون شنیده بودم از نزدیکام که شوهرش چون خیلی رضایت نداشته آینه شمعدون نقره بگیره، هنوزم تو خونه بعد این همه سال زندگی از اون آینه شمعدونه بعدش میاد. ولی اون موقع کوتاه اومدو گرفت.
واسه همین من که میدونم تا آخر عمر این شوهرمه که خرجی منو میده، پس واسه یک قرون ۲هزار خاطرات بد واسش نسازم.
این کار باعث شد واسه خرید عروسی که لوازم آرایشو کیف و کفش و... ایناهاست، بش گفتم حدودا چقدر میشه و چیا لازم دارم، پول ریخت به کارتم گفت برو بگیر. کمم آوردی بم بگو بریزم واست.
چون من خیلی ازین کاروانی که راه میندازن واسه خرید عروس خوشم نمیاد، دوست داشتم خودم برم بگیرم. چون همیشه موقعیت نبود که خودشم باشه، تا گفتم حدودا فلان قدر میشه، واسم پول ریخت.
هنوزم که هنوزه تو این مورد میدونه سوء استفاده کن نیستم و تا حد زیادی به حرفم اعتماد داره. میدونه جیب منو اون نداره.