عزیزم خیلی مهمه که بدونی ارزش تو از رفتار دیگران تعیین نمی شه. اگر ارزش تو وابسته به تشکر دیگران بود، این همه زحمت بی معنی می شد و این درست نیست. زمان فداکاری خاموش و بدون مرز تموم شده! حالا باید کمتر توضیح بدی، کمتر سرویس بدی و کمتر تحمل کنی. گذاشتن مرز با خانواده همسر یعنی زمان ورود مشخص، جلوگیری از دخالت ها و برخورد محترمانه ولی قاطع با کنایهها و دخالتهاشون. مرز گذاشتن بی ادبی نیست، خودمراقبتی و حفظ سلامت روانه.
با همسرت هم بهتره از موضع قربانی حرف نزنی، بلکه واقعیت حال خودت رو گزارش بدی. بهش بگو: من سالها بار زیادی رو تحمل کردم و چیزی که الان نیاز دارم، قدردانی و حمایتته.
حسرتی که داری، طبیعیه. تو آدم حسودی نیستی. تو آدمی هستی که حق داشته و محقق نشده. این حسرت، حس دیده نشدن و کم توجهی هست، نه چشم و هم چشمی.