اخه اینکه محوریت روی خود انسان اومده درواقع اشتباه اومده .من خودمم مدلفق اینم ادم به خودش واقعا اهمیت بده و در بند سمت های غلط نباشه ، ولی در واقع محوریت روی منیت انسان اومده که به خود اون ادم هم صدمه میزنه در بلند مدت ، این محوریت اصلا براساس منافع مشترک بشریت و میل به بقای جمعی نیست ، انسان ذاتا میل به بقا و جاودانگی داره فطرتش اینه ولی اگر دقت کنی این محوریت روی خود انسان الان اینجوری نیست اصلا به فکر اینده و بقا و این چیزا نیست، میل به جاودانگی و اینا نداره ، و یک خودمحوری مخالف فطرتش رو داره پیش میبره ، در واقع اگر تو تفکر ادم ها آخرتی نباشه که در اونجا جاودانگی وجود داره ، و همش براشون این دنیا باشه خب نمی ارزه تو خیلی چیزا تو رحمت بیافتن . من اصلا حوصله ی کسایی که زرت زرت هرچیزی رو به ثواب ربط میدن ندارم ، ولی این تفکر عقلانی که تو یه زحمتی میکشی و نتیجه ای داره به هرحال و در پایان یه آخرتی هست که عبس وبیهوده نیست زندگیت خیلی قلب رو آروم تر میکنه و صبر و تحمل رو افزایش میده تا حس کنی باید این بچه رم تحمل کنی اخرش هم تف کف دستت نمیزاره . عقل ادم میگه نه بر استی خود محوری امروزی ولی عقلی که بر اساس دید بلند مدت داره نگا میکنه میگه خیلی هم زندگی هیچ نیست .... حالا تحمل کنیم چند صباحی روح خودمون هم رشد کنه .
تو یه مامان خیلی خوبی و با توجه به شرایطی که توضیح دادی خیلی مستحکم و قوی هستی که تونستی تاب بیاری. با تمام وجود درکت میکنم و هیچ حس بدی بابت احساساتی که داشتی نداشته باش. اون احساسات در اون شرایطی که گفتی طبیعیترین حسی بود که میتونستی داشته باشی.
واقعا اینا اثر داره خدا ب دلت ارامش بیشتر بده همیشه ، ایت دوری و غربت و تنهایی و ترس و نگرانی تمام هورمن های یک زن رو فکر میکنم داغون میکنه ، اگر تاپیک های منو ببینی میگن ضد زنی ، ولی واقعا من از منظر ضد زن بودناصلا وارد مباحث نمیشم فقط حس میکنم زن ی موجود ظریف هست نیاز به مراقبت و همراهی و رسیدگی داره ، اینکه از زن یه سوپر استار بزرگمیسازن که دست تنها بلده همه کار بکنه بدترین ظلمه وقتی مجبورمیشی تنهایی جلو بری به مراتب هزینه ی سنگینی نابودی روانی و جسمی رو میدی
قربونت عزیزم. اینکه یه مادر تاب آوریش کلا در برابر نوزاد کمباشه هم طبیعیه. توئم یوقت خودتو سرزنش نکن بابت این موضوع. هر کسی آستانه تحملش با دیگران متفاوته. ان.شالله بزرگ بشن این روزها روپشت سر بگذاری اتفاقات خوبی برات بیفته.
هرچند بچه تمام طول عمر دردسرای خاص خودشو داره. اما همین ک یکم مستقل بشه و سه چهار ساله بشه مادر یه نفس میکشه. به خصوص طلایی ترین سن ۵ سالگیهک میتونس پیش یک هم بزاریش
حالا یه چیز جالب درمورد نوزادها بگم. من توی یه کتاب مربوط به تکامل خونده بودم که سیستم خلقت نوزاد جوری تنظیم شده که در ایام قدیم که شرایط زندگی انسان سخت بود مثل دوران پارینه سنگی و اینا که خطر هر لحظه انسانها رو تهدید میکرد، مادر بتونه برای بقای خودش نوزاد رو رها بکنه. چون با توجه به چرخه طبیعت قطعا جان مادر برای بقای بشر خیلی مهمتر از نوزادی هست که توانایی زندگی مستقل از مادر نداره. یعنی سیستم خلقت جوریه که توی تمام دوران بچه داری، دوران نوزادی کمترین میزان دلبستگی مادر به بچه رو داره. بخاطر همینه که نوزادی برای خیلیها دلنشین نیست و ریشه تکاملی داره.
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
