نه اینکه بخوام خدایی نکرده آزار برسونم ولی ترجیح میدم دور و ورم نباشن چون فوق العاده عصبیم میکنن. کلا از هرچیزی مربوط به بچها باشه خوشم نمیاد کاراشون شیر خوردنشون گریههای گوش خراششون. وقتی صورتشونو جمع میکنن و دهنشونو اندازه تمساح باز میکنن و شروع میکنن گریه کردن دلم میخواد سر بکوبم به دیوار. کسی اینجا هست حس منو داشته باشه؟
(لطفا اونایی که عاشق و دل باخته بچه هستن نیان توی تاپیک من نظر بدن تا کسایی مثل من دور هم جمع بشیم)
وای منم اینجوریم یعنی با صدای بچه روانییییی میشم
اره هیچ ادم سالمی از بچه های عرعرو خوشش نمیاد
منم بچه بودم همچین حسی داشتم خیلی بدجنس بودم یه بچه ای گریه میکرد دلم خنک میشد😑😑😑🫢
حتی بچه ی خودت ؟
من برعکس عاشق بچه کوووچیک
یه مطلب خوندم نوشته بود وقتی ارتباط فرد در کودکی با والدینش و مخصوصا مادرش خوب نباشه باعث میشه در بزرگسالی از بچه بدش بیاد و حتی نخواد بچه داشته باشه ، نمیدونم در مورد شما چقدر این مطلب درسته.
من از بچه خوشم میاد باهاش بازی کنم تا وقتی آروم و خوش خنده است
