کسی اینجا هست از بچه‌ها بدش بیاد

من قسم خوردم ناخواسته هم بشم حتما سقط کنم نمیتونم واقعا تحمل یه بچه دیگ و شب نخوابی و ۵صبح بیدار شدن و کمر درد و پا درد و ۲۰ کیلو اضافه وزن و اعصاب قاطی پاتی رو ندارممممم😭😭😭

خدا حفظشون کنه

ایشالا اذیتت نکنن🤣😍

شوهرت کمکت میکنه تو بچه داری؟

نه ایشالا ک‌ نمیشی. مراقب باش

فقط میتونم بگم افرادی مثل شما بهتره بچه دار نشید

همسر منم مثل شماست و الان عذابیه برا بچه ام 

نمی دونم چرا دارم نظر میزارم برات .انگار بیشتر برا خودم مینویسم تا تو تا ذهنم اروم شه 

من فکر میکنم شاید تو خود خواهی ‌ و عمیق فکر نمیکنی ، اصولا دنگ و فنگ بچه چیز جالبی محسوب نمیشه ولی اینکه با محبت رسیدگی کنی بهش و تحملش کنی درواقع از روان سالم میاد که میل به بقای بشریت درش دیده میشه  ، سبک های زندگی امروزی خیلی خود محوره ، لباس هایی که فقط خود ادم رو تو چشم میکنه ارایش هایی که داد میزنه فقط من هستم ، ببنید خودتو تو چشم ملتی کردن چه با حرف چه با عمل چه با لباس چه حتی با فروتنی خود شاخ پنداری درونی .... شاید این مدل زندگی و این همه منیت  باعث میشه ادم نتونه کسی و چیزی رو تحمل کنه که سودآوری مالی نداره براش ‌ بچه اصلا سود مالی نداره و همش دردسره و احتمالا ذهن بهت میگه که حالا زر زرشو تحمل کنی دو قرونم دستت نیاد بزار گم شه .

میدونی یخورده دلیل این حالتم اینه ک‌بچه‌هات پشت سر همن. کمکی نداری... خیلی شبیه همه شرایطمون. منم دخترم سه سال و‌سه ماهش بود که پسرم دنیا اومد. شهر غریبم تنهای تنها بودم. شوهرمم کلا شوته. تازه غر میزد فضا رو‌آروم کن میخوام بخوابم.

من دخترم سه ساله ک شد و باردار بودم سر پسرم اینقدرررر رابطم باهاش خوب شد. هرروز دست همو می‌گرفتیم میرفتیم پارک بستنی میخوردیم و.... ولی بعداومدن پسرم کلا از دخترم غافل شدم، پسرمم که نوزاد و دیگه خودت بهتر میدونی... 

کلا بچه پست سرهم اصلا خوب نیس 

ببین قضیه اصلااااا اینقدر فلسفی نیست که توضیح دادی. قضیه غلیان و‌به‌هم ریختگی انبوه هورمون‌هاست.. بیخوابی شدید. احساس تنهایی عمیییق که مادر داره. نه شوهرش هست نه مادرش هست‌‌....من این خانومو میفهمم. بچش که بزرگتر بشه بهتر میشه. 

اینم میشه ، اینم که گفتی نمی تونم انگار کنم ‌ . واقعا یه زن هورمن هاش به هم میریزه خیلی سخت میشه. 

من قبل دنیا اومدن پسرم، تازه عاشق دخترم شده بودم. غرقش میکردم تو بغلم . کلی باهم وقت میکذروندیم... نصف روز با عشق و کیف باهاش بازی میکردم... ولی پسرم که دنیا اومد نمی‌دونم چه اتفاقی درونم افتاد که میخواستم سر به تن جفتشون نباشه. اما وقتی پسرم دوسالش شد این حس کم‌کم از بین رفت. الان عذاب وجدان دنیا رو دارم که اون برهه زمانی اینقدر از دخترم غافل شدم. ولی واقعا اصلا دست خودم نبود. خیلی حالم بد بود. فقط دلم میخواست بمیرم. کمبود خواب شدید داشتم. شوهرم بی درک و غرغرو بود، مرتب روزی دو وعده غذای گرم و هفته‌ای سه‌چهار بار رابطه جنسی با کیفیت میخواست. شهر غریب بودم هیچ کمکی نداشتم. تازه خیانت هم کرده بود.... همه اینا منو به مدت دوسال پودر کرد و من توی این دوسال هم از خودم و‌هم از بچه‌هام بدم میومد. 

عزیزم غذای مقوی بخور و سعی کن از هر فرصتی استفاده کنی که یکم بخوابی. هیچی مثل بیخوابی یه مادر رو‌نابود نمیکنه