منم مثل توام با اینکه بچهام ۳ ماهشه. صدای گریه بچه میشنوم امپرم میره رو هزار. از هرچیزی مربوط به بچه نفرت دارم و دلم رهایی و آزادی قبل بچه دار شدن میخواد. بچه داری یه روتین تکراری رو اعصاب و خسته کنندهس و لذت خاصی نداره. امیدوارم بزرگتر شدن اوضاع بهتر بشه
اره من خوشم نمیاد
من مجردی اینجور بودم ولی بچه دارشدم نه
خوب میشه اوضاع مطمئن باش. منم مثل تو بودم. وقتی دخترم گریه میکرد میخواستم بکوبمش به دیوار. اما همین که قدم برداره نصف نصفه حرف بزنه، مامان صدات کنه تو دلت جا باز میکنه. از نظر من بچه از سن ۵ سالگی به بعد دیگه خیلی عزیز میشه چون خیلی مزاحمتاش تموم میشن
اونا هم نمیبینن فقط به خودشون تلقین میکنن شیرینه چون دور از جون یه شکریه که آدم بخوره دیگه توش گیر میکنه و راه برگشتی نیست. اینجوری اوضاع رو قابل تحمل میکنن و چون خودشون گیر کردم و راه برگشتی ندارن به دیگران هم توصیه میکنن بچه بیارن تا ازادی و ارامش اونا هم بگیرن و احساس تنهایی نکنن
آخ آخ خدا بگم چکارت کنه. من بعد دخترم اینقدرررر این حرف رو به همه زدم که خدا میدونه... بعدش پسرم ناخواسته باردار شدم. همهمیگفتن هاااا پ چی شد؟ آخ این دیگه قوز بالا قوز بود. هم دردسر و زحمت و وحشت حاملگی و زایمان و نوزاد رو داشتم و هم حرف بقیه رو
اسی جان چند سالته؟ خودت بچه داری؟
اره دقیقا وقتی صحبت میکنن و ارتباط عاطفی برقرار میکنن خیلی شیرین تر میشن. اینکه خواب و دستشویی و غذاشون تنظیم میشه و مستقل میشن آدم دوست داره همه کار واسشون بکنه. اما قبل اینا فقط یه موجود مزاحم رو اعصابن که صرفا وظیفه مادری و مسئولیت پذیری باعث میشه نگهشون دارم اینا نبودن از پنجره پرتش میکردم پایین
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
