چهره خوب

همین همکلاسی که باهاش حرف زدی مگه دوستت نبود؟

من همین آدمم پیدا نمیکنم گاها اطرافم که حرف بزنه از نظر من تعریفه

تا تخصص بگیرم موهام رنگ دندونام شده دکتر کجا بود دانشجوام هنوز تا عمومی هم کلی مونده

افتخار برای چی؟؟؟

منکه از خدام چی بهتر از دکتر 😂 

افتخار اصلی مال تخصص

دوران دبیرستان وقتی من قبول شدم یکی از همسایه هامون که همکلاسی بودیم دیگه دانشگاه نرفت اومد یک آرایشگاه زد، ازم ۳ سال بررگتر بود ولی چون جهشی خونده بودم همکلاسی بودیم

الان خونه با درامد خودش خریده و با درامد خودش رو به پیشرفت

بعد من توی شیفت شب باید دنبال دکتر شیفت بگردم که خوابن

یا باید برم بالاسر دانشجویان پرستاری تا ببمار و زنده نکشن

همه در حال تفریح من در حال گزارش حال بیمار و...

تخصص بگیرم اوکیه ولی تا اون موقع پیر شدم

دوران طلایی زندگیم داره پر پر میشه

تازه من ۱۶ وارد دانشگاه شدم

وای به حال دل اون بنده خدایی که حکم مادرم و داشت

بعد من تا عمومی بگیرم تازه میخوام طعم زندگی مستقل بچشم

دو سال طرح 

پیر میشم خدایی

علاقه واقعی من موسیقی بود

وارد تجربی که شدم به پزشکی علاقه پیدا کردم، میدونستم قید رشته موسیقی و باید بزنم واسه همین پزشکی ارزو دوران دبیرستانم شد 

قبول که شده بودم فکر میکردم دیگه تمومه من موفق شدم سختی ها تموم شد به عبارت دیگه میگفتم سلام خوشبختی😅

الانم همچنان سختی کارش و دوست دارم از اینکه نتونم تخصص بگیرم قبولی و رقابتش میترسم

اگه پول برا مهمه چرا وارد بخش زیبایی نمیشی؟ از هنری که یاد گرفتی استفاده کن

تزریق فیلر و بوتاکس و ژل؟

نیازم نیست حتما مدرک داشته باشی میتونی توی مطب و با پروانه کار یه دکتر دیگه و زیرنظر اون به صورت درصدی کار کنی

بعدم 

تو خوشبختی رو ملاک گذاری میکنی مخصوص زمان خاصی میبینیش

اگه از تو زمان 15 ساگی میپرسیدن افتخار چیه؟ میگفتی همین که پزشکی قبول شم

الان که میپرسن میگی تخصص قبول شم

بعد تخصص بپرسن میگی فوق تخصص قبول شم

بعدش بپرسن میگی بتونم مطب خودمو داشته باشم

میبینی زندگی رو نمیشه با هدف خاصی ارزش گذاری کرد نمیشه برای خوشبختی و افتخار زمان و عمل خاصی رو درنظر گرفت

رشته ای که انتخاب کردی مملو از درسه 

ولی اون درس نباید کل زندگیتو پر کنه باید همراه تو توی بخشی از زندگیت باشه 

من  رشته دندونم همسن خودتم 

تو 23 سالگی تموم میکنی من 25 سالگی <19 سالگی وارد شدم>

تازه طرح هم برم میشم 27

و ایرانم نمیخوام بمونم اصلا هدفم نیست

کشوری هم که میخوام برم درسی که من خوندم رو قبول نداره باید دوباره از اول کلی امتحان بدم هم کتبی هم عملی 

تا تازه اجازه کار برام صادر شه 

بعد حالا از ایران باید بگردم ببینم کدوم کلینیک توی اون کشور من رو میپذیرن  با رزومم که برم براشون کار کنم

بعد اجازه ورود به کشور رو دارم 

بعد قصد دارم وارد که شدم برم همون موقع برای تخصص

میبینی چقدر طولانیه

میخوام بگم فقط تو تنها نیستی هرکی بره این رشته های طولانی حس میکنه زندگیش داره میره ولی مهم اینه که بتونی همه چیزو کنار هم هماهنگ کنی

من قبول ندارم حرفت رو که میگی هیچی زمان برای تفریح و یادگیری نیست 

هست بخدا که هست 

یکم برنامه بریزی پیدا میکنی

ذات و سرشت ادما اینطوریه

خواسته ها هیچ وقت تموم نمیشه مکرر هدف انتخاب میکنیم و از شرایط حاکم بر اون ثانیه استفاده نمیکنیم 

جراح عمومی دوست  دارم از بچگی علاقه اولیه من موسیقی بود نشد تجربی و انتخاب کردم و خواسته هام تغییر دادم

همین علاقه هم وقتی با یک جراح عمومی برخورد داشتم به وجود اومد سال دوم دبیرستان بودم استارت علاقه من ایشون بودن برای همین خیلی دوسش دارم نمیدونم تجربه کردی یا نه ولی اگه یک احساس از بچگی تو وجودت بیاد سخت میشه ازش گذشت 

قبول دارم هدف های ادمیزاد هیچگاه تمومی نداره

ولی پس لذت بردن از زندگی چی میشه؟

اینکه هیچوقت خودت رو کافی ندونی همیشه حس کنی دیره یکم روزا رو سخت نمیکنه؟

امیدوارم موفق بشی عزیزم مطمینم جراح خوبی میشی❤

نه منظورم غز اینکه گفتم بقیه تفریح میکنن این بود تصور بیشتر ادما به شخص خودم قبل ورود به رشته این بود که دیگه تموم شد من الان موفقم ولی واقعیت این نیست تصور من دوران دبیرستان خیلی رویایی بود شاید به خاطر سن کم من بود و واقعیت خیلی متفاوت بود 

اها 

اره معمولا ادما قبل رسیدن به هرچی خیلی اونو رویایی میبینن

همچنین ایشالا شاد و موفق زندگی کنی

از همین میترسم انقدر درگیر اینده و هدف و رویاهای خودم بشم که سقوط کنم

❤

نترس عزیزم 

زمان همه چیزو حل میکنه سعی کن کل زندگیتو وقف یه چیز نکنی اگه موسیقی دوست داری یادش بگیر مطمین باش روحیت خیلی خوب میشه

ممنونم از حرفات

راستی گفته بودی یک سر رشته ای هم تو موسیقی داشتی؟؟