سلام دوستان
من۲۰سالی میشه که یه ازدواج احمقانه دارم اون موقع۲۵ سالش بود اما روحیاتش مثل پیرمردای۹۰ساله بود منم ۱ه۹سالم بود هیلی ناز وترکه ای وپر انرژی وشوخ وشنگ بودم الانم نزدیک۴۰سالمه گاهی شلوغ کاری میکنم وبگو بخند وکلا جایی برم با جوونای۲۰سال یا نوجوونها دوست میشم اما اون روحیه ی شاد وپر انرژیم رو شوهرم نابود کرده افسرده وچاق شدم فقط برای کارهای ضروری از خونه میرم بیرون ۹۰درصد وقتم رو یا تو رختخوابم یا تو گوشی ....
همه بعد ازدواج همینیم
جالبه تو اون ۹۰ درصد اعتراضی نداره اما اگر در ماه یه نصفه روز حالم خوب باشه بخندم یا با خودش یا بچه هام شوخی کنم یا آهنگ بزارم میزنه تو پرم
از خودم واندامم از سبک زندگیم بیزارم
بخاطر اشتباهم۲۰ ساله خودم رو سرزنش میکنم
ماهی یه بارم یه ساعت انرژی داشته باشم ضایعم میکنه
از اول جوونی منو افسرده میخواست بخدا انقدر ازش سر بودم وهستم که خدا میدونه با این حال خیلی تلاش میکردم یه ذره دست از زهر کردن زندگی بکشه اما۲۰ ساله اون همون زهره اما من عوض شدم شدم یه زن چاق وساکت وافسرده
دلم برای جوونی از دست رفتم میسوزه دلم برای پاکی وزیباییم برای اونهمه انرژی که هیچی شد میسوزه
منم امروز مثل احساس تو داشتم
شوهرم میخاستم با چنگال از سیب کیک بدم یکم ب بچه ۹ماهم
چون خیلی نگا میکرد بچم
بردم سمت دهن بچه
شوهرم بچه بغلش نشسته بود دوبار بچه رو کشید عقب
ک ندم
میگفت دهنش زخم میشه
خیلی کم آوردم جلوخواهرم گفتم من با چنگال بهش میدم گاهی
شوهرم کفت تو همه کار میکنی
خلاصه دعوامون شد و خواهرم نیومده رفت
حالم از شوهرم ک همیشه طرف بچست بهم میخوره
بخدا نمیخوام تحریکت کنم شایدم بچه ی اولتونه حساسه اما من طبق تجربه ی خودم میگم چون شوهرم وخانوادش سطحشون بی نهایت ازما پایین بود خودشم از ظاهر وقد وهمه چی از من پایین تر بود خیلی ازم ایراد میگرفت اول نمیفهمیدم بعد که اعتماد به نفسم رو گرفت وافسرده وگوشه گیر شدم فهمیدم هدفش چی بود
