سلام صرفا اومدم درد و دل کنم
پیشاپیش ببخشید طولانیست
۲۰ سالمه یک خواهر ۱۲ ساله هم دارم
دانشجو ام رشته حقوقی که خب خودتون میدونید دروسش چه قدر سنگینه
مادرم و پدرم هر دو شاغل(ساعت کاری ۶ صبح تا ۶ عصر)
دیگه ساعتای ۵ هم بیدار میشن تا همون ۶ عصر میرسن خونه.
منم حدودا در هفته سه روزش رو دانشگاهم
خواهرمم که تا ۲ مدرسه هستش.
مشکلی که دارم اینه که من هر کاری میکنم به چشم بقیه نمیاد در عوضش مثلا خواهر کوچیکم یک کار انجام میده به چشم همه میاد.
من از این دسته افرادم که خودکار کارامو انجام میدم
خواهرم از اون دسته هستش که باید بهش بگی.
درست کردن غذا به عهده منه که خب چهار نفرم هستیم
تمیز کاری آشپز خونه(گاز/کابینت/نمیدونم سینک و ظروف) به عهده منه
گردگیری به عهده منه
کارای شخصیم که بماند
اتو زدن لباسا به عهده منه
مرتب بودن خونه به عهده منه
فقط جارو زدن رو مامانم انجام میده
در هفته هم شاید یک بار غذا درست کنه
از سر کار که میان غذارو میارم مجدد جمع و جور میکنم چایی میارم و …
خسته شدم
کافیه یه کدومش رو انجام ندم
با این حرفا مواجه میشم(مگه از صبح چیکار میکردی)
(آدمی هم نیستم خیلی اهل گوشی باشم بگم سرم تو گوشیست)
هی غر میزنن به جونم
به خدا شبا راحت نمیخوابم
همش استرس فردا رو دارم
که به کدوم کار برسم
و ۳ روز در هفته منم باهاشون میرم سرکار
ولی همچنان غذارو باید شب قبل آماده کنم
چیکار کنم آدم رفیق بازی هم نیستم بگم همش با رفیقامم
خسته شدم
واقعا خسته شدم
میدونم قطعا هر کسی وظیفه داره نسبت به پدر مادرش اینطور باشه
اما بقیه هم خدایی نباید یکم مسئولیت قبول کنن؟
خواهر کوچیکمم گاهی کمک میده
اما خب بازم ۹۰ درصد به عهده منه
به درسام نمیرسم
حالم داره دیگه از همه چیز به هم میخوره
احساس پوچی دارم
و این که اینم بگم از ۱۳/۱۴ سالگی یک سری کارای کوچیکو انجام میدادم
اما از ۱۷/۱۸ سالگی تقریبا همه چیز افتاد دست من
و قطعا جوری نیست که بگیم این کارو میکنم که پس فردا رفتم خونه خودم به دردم بخوره😭خسته ام
