رمان جدید

#پارت_987

فرح با دیدنم، رنگ باخت و به سرعت فرار کرد سمت عمارت.

بین من و مادر، پیروزِ میدانِ جنگِ تمام عیار مادرم بود. چند هفته بعدِ رفتن مهدخت، از حالِ خرابم سوءاستفاده کرد و تا به خودم بیام، فتانه و بچه‌هاش رو با اصرار به باغ برگردوند.

کسی به استقبالشون نرفت، همه ازش خون به دل بودن. وقتی فهمیدم، داد و بیداد راه انداختم و رفتم عمارت. با دیدنم، بچه‌ای که مهدخت به دنیا آورده رو چسبوند به سینه و ننه من غریبم بازی در آورد و کارش کشید به غش و ضعف.

مادر با گفتن عاقِت میکنم، آتش درونم رو سرد کرد. منِ خانه خراب، دیگه چیزی برام مهم نبود.

دست انداختم یقه‌ی فتانه رو چنگ زدم.

- این عوضی، مهدختم رو خون به جیگر کرد و فراریش داد... چرا باید یکی مثل مهدخت بره و یه لجنی مثل این برگرده؟

همه جمع شدن به تماشا. فتانه با دیدن جمعیت، جَری‌تر شد و بچه رو انداخت بغل خانم‌بزرگ و قدمی جلو اومد.

- برو بابا، یکی رو زیر سر داشته که گذاشته رفته، به منِ فلک زده چه ربطی داره؟

دیگه نتونستم تحمل کنم و با پشت دست کوبیدم تو دهنش... با ترس دست رو صورتش گذاشت و مادر و بقیه جیغ کشیدن. خون جاری شده از زیر انگشتش، راه باز کرد سمت چونه‌اش.

ترمه با دیدن اوضاع، جلو اومد.

- خانومِ من پاک بود... مثل این بچه، این وصله‌ها بهش نمی‌چسبه، خون به دلش کردین که گذاشت و رفت... اون خودش رو فدا کرد تا مادرش...

مادر هُلش داد کناری.

- آره جون عمه‌ات... پس اون عَ...

با خشم غریدم تا جنگ و ستیز زنانه تموم بشه. همه ساکت شدن... فتانه زار میزد و ترمه با خشم، دندون رو هم می‌سابید و مادر طبق معمول مهدخت رو ناله و نفرین میکرد.

- پا قدمش نحس بود مادر... با اومدنش تو رو از ما گرفت و با رفتنش یه مُرده رو تحویلمون‌ داد... خدا به زمین گرمش بزنه،‌ رفته پی خوشی و حالِ ما رو ناخوش کرده.

برگشت سمت دخترام.

- بمیرم براتون... بمیرم که لایق مادری نبود، شما رو هم هوایی کرد و رفت خیرندیده.

مادر دوره گرفته و با حرفاش نفرت از مهدخت رو به همه تزریق میکرد.

- تمومش کن... اون دیگه نیست، من بیخیالش شدم و شما ول کن نیستی!! تا تقی به توقی میخوره از مهدخت میگی و نفرینش می‌کنی.

فتانه‌ی فتنه رو نشون دادم که نیشش باز بود و خون لبش رو پاک میکرد.

- اینو چرا برگردوندی؟ مگه نگفتم اینجا یا جای من و دختراست یا جای این مار قاشیه.

قلبم تیر کشید؛ دندونام، لبام رو به اسارت گرفت. نذاشتم‌ بفهمن.

پارت_988#  

- مادر جان چرا نیاد؟ این که کاره‌ای نیست. اونجا پیش خانواده‌ای عماد خدابیامرز با سه تا بچه راحت نبود، اذیتش می‌کردن.

پوزخند خفه‌ای زدم... ریتم قلبم عادی شد.

- اونا اذیتش می‌کردن یا این موش میدوند و آبرو براشون نداشته بود... هی به پای برادر شوهرش می‌پیچید که زنتو طلاق بده و...

با نفرت نگاهش کردم. رنگش پرید و در آنی مثلِ مِیت شد.

- خُب همین دیگه، بهش چشم داشتن.

پوزخنده خفه‌ای زدم، مادر من چقدر ساده است!

- آمار تموم کثافت کاریاش رو دارم، از خجالت نمی‌تونم تو روی پدر شوهرش نگاه کنم.. هر روز میومد به شکایت.

صدای هینِ بقیه بلند شد... مادر سرخ، برگشت سمت جماعت.

- چیه؟ چه خبره؟ برید خونه‌هاتون.

مگه حلوا خیرات میکنن، جمع شدین؟

همه با پچ‌پچ و واه‌واه رفتن پی کارشون. ترمه مثل همیشه با چشمای گریون راهی خونه‌اش شد. دلم نمیخواد هیچ کس رو ببینم.

- اینجا یا جای منه یا جای این قدرنشناس.

پره‌های دماغِ فتانه باد کرد و خواست جواب بده که سمانه بهش تشر زد.

- تو هم لال بمیر دیگه.

رفتم سمت در، دخترا دنبالم ریسه شدن.

مادر خودش رو رسوند بهم و تقریباً رو پام افتاد. خم شدم و بلندش کردم... خوب نقطه ضعفم دستش اومده.

- عاقت میکنم از اینجا بری... تو جون منی، بدون تو من میمیرم مادر جان.

- وقتی می‌دونی دیدنش، بودنش رو تاب ندارم، چرا میری و با اون آبروریزی بَرِش میگردونی؟ این خراب شده مگه بزرگتر نداره؟

- داداش تو رو خدا کوتاه بیا، اینم دل شکسته است، نمیدونه چی میگه؟ اگه برنمی‌گشت، رسوامون میکرد... تو به بزرگی خودت ببخش.

سودابه، نیشگونی از بازوی فتانه گرفت و الهی مرگت رو خدا بده‌ای زیر لب زمزمه کرد. آخی گفت و به سودابه تنه‌ای زد.

چرخیدم سمت مادر.

- بهش بگید نمی‌خوام تا عمر دارم دور و بر کلبه و دخترام ببینمش، نه خودش رو نه بچه‌هاش رو.

پوزخند زهرآلودش رو پشت سرم شنیدم.

- دَم پَرِ من نمیشی فتانه، وگرنه...

- وگرنه چی؟ زنت گذاشته رفته، نه از دست من... از دست دیوونه بازیای تو، با یکی دیگه فلنگ رو بسته و دستت رو تو پوست گردو گذاشته، اونوقت دوره افتادی پاچه‌ میگیری.

سیلی محکمی که مادر تو‌ صورتش زد، ساکتش کرد.