میشناختمش خیلی ساله همیشه تعریفشو شنیدم
اشنای نزدیک بابا و داداشمه
ولی ندیده بودمش
برادرم مدام از اخلاقاش میگفت
حتی چند روز پیش میگفت تو زندگیم از این نجیب تر ندیدم
من بهتر از هرکسی توی اون یه هفته شناختمش حرف داداشم خیلی درست بود
دلیل عشقمم همینه
بعد شش ماه که دیدمش اولین باری بود که دیدم داره نگاهم میکنه
یه مدت خیلی طولانی
اهنرباست انگار من کلا به مردی خوشم نمیاد نگاه کنم ولی هرچی میبینمش سیر نمیشم یه بار پرسیدم واقعا من چرا عاشق این شدم
چی داشت که من نداشتم که بقیه ندارن بعدا فهمیدم
مگه سن داره عاشق شدن؟
من همیشه سرم تو درس و کتاب بوده
خودم فراری بودم از این چیزا چون میدونستم گرفتاری داره
بعدم مگه دست خودم بوده
همیشه بهم میگفتن اگر کسی دیدی عاشق شده سرزنشش نکنی حالا میفهمم چرا
وقتی کل خانوادم عاشقشن من حق ندارم؟
عزیز دل این نظر من صرف تجربه زندگی خودم و اطرافیان بوده
خیلی ها هستن تو سن پایین عاشق میشن و ازدواج میکنن
یسری هاشون استثناء زندگی خوبی هم دارن اما ۹۰ درصد پشیمون میشن که به هدف هاشون تفریحاتشون و خیلی چیزها نرسیدن و زود خودشون رو درگیر تاهل و عشق کردن
فعلا که منو انتخاب نکرده ولی
از کجا معلوم انتخابای بعدی بدتر نباشن
و کلا بخوام بگم من دیگه نه قبل ماجرا نه بعدش کسی رو شبیهش ندیدم
عشق من بهش دنیایی نیست من دنیارو دارم و به هدف هام رسیدم
یه چیز دیگس که هرکس میبینتش جذبش میکنه
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
8 ثانیه پیش
8 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
