بعضی از آدما کل زندگیشون رو گذاشتن برای دیگران. که دیگران راضی باشن، که دیگران تاییدشون کنن، که دیگران حتی حسرتشونو بخورن.
فکر کنید ۱۰۰ سال دیگه خبری از ما نیست اونموقع کی میاد بگه فلانی تو زندگیش فلان کار رو کرد یا نکرد؟ اصلا اسم منو شما رو هم یادشون نمیآد دیگه. بعد شما نشستید عمرتون رو حروم میکنید واسه آدما؟
آدما هیچوقت از شما راضی نمیشن، هیچوقت. اگر الان براشون کم هستید، هرکاری هم کنید بازم در آینده هم کم هستید براشون. اگر کسی فقط خلأهای شما رو میبینه، هرکاری هم کنید باز یه جاهایی خلأ وجود داره میره میچسبه یه همون.
این بند تایید گرفتن از دیگران رو از خودتون جدا کنید.
چرا انقدری که به دیگران اهمیت میدین به خودتون اهمیت نمیدین؟ تا حالا شده دنبال تایید از خودتون باشید؟ یا همیشه فکر کردید فلان لباس رو بپوشم فلان رشته رو برم فلان کار رو انجام بدم فلان خونه و ماشین و وسیله رو بخرم که فلانیها بگن اوه چه خفنه.
هیچوقت تاپیکهایی که نوشتن آیا فلان کار یا رشته پرستیژ داره رو درک نکردم. صدسال دیگه کسی از پرستیژ کاری شما صحبتی نمیکنه. حتی الان هم نمیکنن. شما کاری رو کن که تو چشم بقیه خفن باشه همهش ۵ دقیقه نهایتش حسرت شما رو بخورن بعدش میرن سراغ چالهچولههای زندگی خودشون. ابن شمایید که دیگران براتون اهمیت زیادی دارن. شما برای دیگران اهمیتی ندارید که بخوان زندگیشون رو رها کنن و سالها به شما فکر کنن.
و درنهایت کسایی که مسیر خودشون رو زندگی میکنن همیشه بیشتر مورد توجه و تایید هستن. شما یه نفر رو پیدا کن که واسه بقیه زندگی کنه و موفق باشه و درنتیجه بقیه هم این موفقیتش رو تایید کنن. نیست، چون کسی جذب انسان خودکمبینی که دنبال تایید دیگران هست نمیشه.