من ۱۵ ساله دارم باهاش زندگی میکنم ،و در این سالها بارها ازش خیانت دیدم ،و هیچ چیزی آنقدر منو نشکست الا خیانت آخرش با دختر دوستم که از قرار همسایه روبرویه من هم هست ،الان حدود یکسال میگذره، و من در این یکسال جنگیدم با تمام افکارام بخاطر بچه هام ،بخاطر زندگیم ،بخاطر اینکه توئونش رو بچه هام ندن که پدر و مادر از هم جدا بشن ،و بخاطر اینکه دوسش دارم ،اما الان میبینم نمیشه من ت این جنگ باختم از اول هم بازنده بودم ،فقط خودمو گول زدم که میتونم میتونم ،والا چه دلیلی داره بخاطر اینکه من سه ساعت بچه هام رو میبرم پارک و وقتی برمیگردم خونه ،شوهرمو بازخواست کنم که چرا عود روشن کردی ،یا سطل زباله پر دستمال کاغذی شده ،خودم میدونم اینا مسائل واقعا چرته و مشکل الان منم ،اماااااا من قربانی شدم ،اما من لطمه دیدم و مثل سرطانه فکر میکردم پیروز شدم ،اما میبینم نه باختم .من عاشقانه باهاش زندگی کردم ،آنقدر عاشقشم، (اعتراف میکنم)که وقتی حرف میزنه یا از تو نگاهش میفهمم مشکلش چیه .اما کافی نیست و نبود ،من خودمو این همه سال گول زدم ،گول زدم .
اخرشم سهمم این شک لعنتی که مثل سرطانه افتاده تو جونم و داره ذره ذره آبم میکنه ،اعتراف میکنم بازنده این زندگی از اول من بودم ،ادای خوشبخت ها رو در آوردم،
اگر باشین یه قسمت پیام اون دختری که شاید پیام های اونم بی تاثیر نبود رو بزارم اینجا .فقط دوستان من حالم خیلی بد و احتیاج دارم درک بشم .باردار هم هستم، این کاربری هم فقط امشب زدم چون کاربری مثلا یه فرد خوشبخت که از ۹۳ عضو هستم رو دوست نداشتم خراب کنم .
