یه متن کوتاه پر از حرف و احساس 🖤✨

خعلی قشنگگگ بود🥺🥲

خدابزرگ تر از دردای ماس!❤✨

خدا اجازه؟ 

میشه ورقمو بدم؟

میدونم هنوز وقت دارم، ولی دیگه خسته شدم

خسته تر از آنم که بگویم به چه علت

من که از خود بیزارم، تو چرا آینه به دست رو به رو ایستاده ای؟

زندگی رنج بزرگیست که همه دچارش شده ایم 

آدم گاهی آنقدر تنها میشود 

و با خودش حرف میزند، که تبدیل میشود به دو نفر ...

و خدا گفت :

مطمئن باش که صدای تو را نیز می‌شنوم ..

پریشان نشو ! آرام باش !

من تو را از اندوه رها خواهم کرد ...

چرا ، چگونه ، کی و کجایش بماند برای من ...

من چیز هایی را میدانم که تو نمیدانی ...

میدانی که دوستت دارم ...

پس به من اعتماد کن ❤

به وقت 15:22

امروز که خونه مامان بزرگم بودم اون فلشم که عکسامون توشه و اون دفتر خاطراتم که این جاست رو از کمدم اوردم بیرون...

عکسای دوتا قرار اخر رو که برام فرستادی رو ریختم توی فلشم ...

یه سر به پوشه اسکرین شاتا زدم و دلم یه دنیا گرفت !

اسکرین پیاماییت بود که توشون من رو خیلی دوست داشتی!

عجیب دوست داشتی! افسانه ای ...

رفتم جلو تر اسکرین اون شبی بود که جرعت حقیقت بازی کردیم... یادته ؟ سر جرعت فرستادمت سراغ وسایل خواهرت ؟😄

جلوتر رفتم رسیدم یه اون شب که یه دفعه سرد شدی ...

رسیدم به دعواهامون!

به حرفای اون روزا !

تو همون موقع ها دیگه من رو نخواستی!

دیگه انگیزه ت برای زندگی نبودم!

درسته بازم ادامه دادیم و خندیدیم و هم دیگه رو بوسیدیم !

ولی تو دیگه مثل اون موقع من رو نخواستی!

چندتا از اسکرین هارو برات فرستادم گفتم ببین چی پیدا کردم !

گفتی تموم این پیام هارو که یادم هست ولی خدایی من زیر کدومشون زدم ؟

به گفتن هیچ کدوم اکتفا کردم !

ولی توی ذهنم این گذشت که زیر هیچ کدوم نزدی ولی به هیچ کدومم عمل نکردی!

من رو نگه داشتی توی مرز خواستن و نخواستن!

دفتر خاطراتم رو که ورق زدم دلم بیشتر گرفت !

صفحه اولش اون فالی رو چسبوندم که با هم روز تولدم از توی بازار سرپوشیده شهرری خریدیم !

همون فالی که بعد خوندش دست تو دست هم راه میرفتیم از گفتی هیچ وقت دستت رو ول نمیکنم ! گفتی حتی دستتم ول کنم فقط برای اینه که بتونم پشتت وایستم...

دلم گرفت از اون روزای خوبمون ...

از اون سمبوسه ای که توی بازار تجریش خوردیم تا ساندویچ پارک دانشجو...

از مترو گردی ...

از تو ...

از خودم !

چی شد که به اینجا رسید ؟

من‌ازتبار‌غربتم…‌ازآرزوهای‌محال…قصه‌ی‌ماتموم‌شده‌بایه‌علامت‌سوأل….

هر روز دارم یه متن براش توی وبلاگم مینویسم که شه روز شاید بخونه
این مال دیروزه 

کاش میشد مثل باران میشدیم ؛

مهربان و تازه و بی ادعا !

این یکی مال امشب بود که هنوز نذاشتم 

به وقت 23:47
چنان دلم گرفته از جهان که مثل سکوت
اگر به نام صدایم کنند ، میشکنم!
دارم فکر میکنم اصلا نوشتن اینا لزومی داره ؟
بنویسم که چی بشه ؟ که تو بخونی و بدونی حال این روزام رو ؟
خب چی میشه ؟
از یه طرفم ننویسم دق میکنم !
یعنی خب این تنها جاییه که میتونم خودم رو خالی کنم !
برعکس همیشه با تو یکی به دو نمیکنم؛هرجا که حس میکنم میخاد بحثی شکل بگیره زودتر میگم که ببین من دستام بالاست! تسلیمم! هرچی تو بگی هرچی تو بخوای!
برعکس همیشه که بداخلاق میشدم و به زمین و زمان گیر میدادم این روزا فقط بیشتر تو خودمم
هرکی حالت رو میپرسه ازم میگم خوبه ! خوبیم !
این روزا به جای تموم حرفایی که نمیزنم و نمیتونم بزنم اهنگ گوش میدم !
بی وقفه
مدام
دیوونه وار !
فکر میکنم موسیقی تنها چیزیه که یکم این زندگی رو قابل تحمل میکنه !
عشق تو برام مثل اتیش بود... کنارت احساسات یخ زدم گرم شد !
ولی این روزا همون اتیش افتاده به همون احساساتی که یخشون باز شده و داره اتیششون میزنه !
شاید قبلنا یخ زده بودن و امیدی داشتم که یه روز گرم بشن !ولی این روزا دارم از بین رفتنشون رو نگاه میکنم و میدونم دیگه برگشتی تو کار نیست !
یه نوع دلتنگی هست برای ادمایی که هر روز باهاشون در ارتباطی! اینجوریه که دلت برای اون ورژن قدیمی شون تنگ میشه !
برای اونی که دلت رو اروم میکرد...
از بعد اون روزای بحثمون با اینکه 6-7 ماهم گذشت ولی من بازم دلتنگ همون شازده ای شدم که میگفت از کرج بیام تهران فقط 5 دقیقه حتی از پنجره ببینمت !
شاید یه روز که برگردم و این نوشته هارو بخونم بهشون بخندم ! اما فقط خودم میدونم که برای این خنده چه بهای سنگینی دادم :)

عاشقت بودم ولی یادت نموند عاشق بمونی...
کاری از من بر نمیاد تو نجات هردومونی!
میشد بمونی…

اره اونقدر بزرگ که هیچ وقت تو خونه ی ما جا نشد :)

به قول بهروز وثوق: 

ما اونجوری که دلمون می خواست زندگی نکردیم

اونجوری زندگی کردیم که محبور بودیم... 💔

جبران نمیشی...

حتی به گریه های عمیق !