فرض کنین یکی دوستون داره و شماهم دوسش دارین ولی نه به اندازه ای که اون طرف دوستتون داره
عام خب این به کنار شهرتون خیلی دوره از هم اون یه جا دیگس شمام یه جای دیگه حساب کنی (ده یازده ساعت راهه) اگه هم بیاد خواستگاریتون ممکنه خانواده ها قبول نکنن یعنی احتمالش هست قبول کنن احتمالش هست قبول نکنن شما با همچین ادمی زندگیتونو ادامه میدین یا تمومش میکنین که بیشتر وابسته نشی؟
اول از قصد و نیتش باخبر میشم و این ک شرایطش چتوره؟
اگ قصدش ازدواج بود با خونواده در میون بزار اگ اوکی نبودن ک تموم کن 😯
اوه ازدواج انقدر ملاکای مختلف داره که این دوتا توشو گمه.فرهنگ سطح خانواده ها و.....
راجب هیچکدومش نمیتونم نظر بدم جز راه دور
خیلی اذیت کننده هست شهر غریب باشی دور از خانوادت
اولاش شاید برات جذابیت داشته باشه چون جای جدید رفتی اما بعد یکی دوسال کل از درو دیوار کوچه پس کوچه ها غریبی میباره
منو شوهرم باهم دوست بودیم و بهم علاقه داشتیم بخاطر دوست داشتنم قبول کردم و اومدم شهر غریب ،همه این تنهایی و غربت رو بخاطر شوهرم تحمل میکنم چون دوسش دارم وشبا با آرامش سرمو میزارم رو بالشت یعنی فکرم و ذهنم پیش کسی دیگه نیست ،هر لقمه غذایی که درکنار همسرمم میخورم باعشقه با ذوقه
دونفر وقتی واقعا همو دوست داشته باشن همه چیز رو بخاطر هم دیگه تحمل میکنن زندگیشون با لذت میگذره پس توام جدا از همه اینا اول خوب فکر کن ببین واقعا کسی که میخوای یه عمر باهاش بخوابی باهاش هم سفره و هم خونه بشی میتونه این آقا باشه یانه
امیدوارم حرفام کمکت کنه تصمیم درست بگیری
