اسمت رو گذاشتم رنجِ من.دیگه نمیخوام اسم خودت رو به زبون بیارم.هر وقتی که دلم میخواد باهات حرف بزنم، هر لحظه که دارم توی ذهنم صدات میزنم بهت میگم رنجِ من...آخه تو رنجِ عمیق منی..رنجِ همه ی عمرمی..زخم لاعلاج و درد بی درمون قلبمی..تو رو چطوری فراموشت کنم؟؟زخمی که هر لحظه سرش باز میشه و خون و چرک ازش بیرون میزنه رو چطوری ندید بگیرم؟؟حرفایی که بهم زدی و تا مغز استخونم رو سوزوند چطوری یادم بره؟
میخواستی بری؟؟خب می رفتی.مثل آدم میرفتی.پای نخواستنت وامیسادی و میرفتی.چرا انقدر رنجم دادی آخه؟چرا تا عمق قلبمو آتیش زدی؟چطوری دلت اومد با یه دختر تنها و بی کسی مثل من اینطوری رفتار کنی؟
الان چی؟حالا که من نیستم حالت خوبه؟زندگیت رو رواله؟دلت خوشه؟ دیگه غم و غصه و نگرانی نداری؟ تموم شد همه ی دلنگرانیات؟؟راحتی؟
چه میدونم، حتما حالت خوبه دیگه.بدون من مزاحم و شاید با عشق جدید معلومه زندگیت قشنگتر میشه.
فرق من و تو همینه.که من بدون تو دارم جون میدم ولی تو نه تنها لحظه ای یاد من نمیفتی بلکه از نبودنم خوشحال و راضی ای.
آه رنجِ عمیقِ قلبِ من...تو بگو چی کار کنم که آروم بگیرم؟
کاش میتونستم بغلت کنم و تا ابد توی بغلت زااار بزنم.هنوزم هیچی مثل آغوش تو بهم آرامش نمیده.هییییچچچچییی...
،
۲۲/۳/۱۴۰۱
صبح یکشنبه.
جلسه اول آزمون رو رد شدم ولی انقدر پرم از غم تو که جایی واسه ناراحتی این ندارم
