راستش یه مدته تو فکر خود کشیم به خوبی میدونم دیوانگی محضه خب، ولی نمیتونمم از فکرش بیرون بیام یعنی تا مرز اقدامم چند بار پیش رفتم امروزم که دیگه چند تا قرص خوردم ولی تاثیری نداشت یعنی قرصی که باید میخوردمو نمیشناختم انگار در حد مسمومیت ساده تاثیر گذاشت روم، به گاز بخاریم فکر کردم به هزار تا راه! خانوادم هیچ اطلاعی ندارن از این قضیعه ها کسی رو ندارم باهاش درد و دل کنم بهش چیزی بگم مامانمم خودش افسردگی داره و من بچه آخرشم سنشم بالاست در نتیجه با من ۱۶ ساله نمیتونه ارتباطی بگیره میدونم شاید با گفتن سنم بگید بابا رفته تو فاز ولی به خدا فازای الکی نیست امید انگیزه حوصله همه چیمو از دست دادم خونمون همیشه سوت و کوره دریغ از یه مسافرت یعنی عادت کردم به این وضعیت وضعیت درسیم قبل کرونا خیلی خوب بود ولی بعد کرونا و قرنطینه توی این مدت افسرده شدم کتابای روانشناسی زیاد میخوندم قبلن هر چی میخوام راهاشو استفاده کنم نمیشه نمیدونم میتونید درک کنید آرزوی ادم بشه دو کلمه حرف یه ذره صدا که از یه گوشه خونت بیاد یعنی چی؟ تنها حرفی که اطرافیانم بهم میزنن اینه که خب درستو بخون برو راحت شو ولی خب من از لحاظ روحی داغونم امروز داشتم فک میکردم کاش میشد کتابام رو میسوزندم کاش کسی میومد یه راهکار درست و درمون واسه این مرضای کوچیک و بزرگ زندگیم میداد اون موقع درسمم میخوندم آرزوم داشتم اونارم دنبال میکردم! میدونی وقتی میگم خود کشی از آینده مرگم میترسم ولی زندگی رو هم نمیتونم دوست داشته باشم فشار روحی حاکم تو خونمون مدرسمونم تیزهوشانه چند تا دانش آموز بیشتر نیستیم با اونام نمیتونم گرم بگیرمو تو این مدت کوتاهیم که مدرسه رفتم وضعم فرقی نکرده هر روز بی حال تر از دیروزم هر روز با خودم میگم لعنت به روزی که به دنیا اومدم کاش هیچ وقت منی نبود کاش هیچ وقت کسی به اسم من به دنیا نمیومد گاهی میگم کاش به جای ادم بودن یه گل بود بخشی از چمن بودم هر چی بودم به جز اینی که الان هستم
فقط اندکی درد و دل بود واسه شماهایی که سناتون قطعا بیشتره و درکتون بیشتره از زندگی کاش بتونید یه حرفی بگید یه چیزی بگید که حالمو عوض کنه به خدا خستم انگار یه یچزی افتاده تو جونمو داره دیوونم میکنه😢😢😭
