داستان زندگی رستا(خودم یکی از شخصیت های داستانم)

داستان واقعی زندگی دراماتیکه

در مهر ماه سال ۱۳۷۷ دختری به نام رستا در یک خانواده ی چهار نفره که متشکل از پدر ومادر و یک دختر ۷ ساله به نام رها و یک پسر ۳ ساله به نام رامین بود متولد شد.

پدر خانواده نظامی بود و به دلیل شرایط شعلش در یکی از شهر های مرزی خدمت میکرد و مادر خانواده فرزانه خانم هم که عاشق زندگی ش بود و زن قناعتگری بود به همراه شوهر و فرزندانش از شهر زیبای خودشان تبریز به اون شهر مرزی خشک مهاجرت کردند.

وضع مالی خانواده متوسط بود.

رستا دختر خیلی زیبایی بود با چشم های آبی تیله ای و موهای بور که همه میگفتند شبیه به پدرش هست.

زندگی اون ها خوب میگذشت و این خانواده در منزل استیجاری اکرم خانم زندگی میکردند.

#قسمت_اول

اکرم خانم پیرزن تنها و مهربانی بود که در یکی از محله های پایین شهر یک منزل ویلایی داشت.

منزل اکرم خانم یک خانه ی کاهگلی بود که حیاط بزرگی داشت و وسط حیاط حوض بزرگی بود و خانه ها دورتا دور حیاط بودند.در این خانه ی ساده و زیبا ۴ خانواده زندگی میکردند.

اکرم خانم که یکی از خانه های تک اتاقه رو برای خودش برداشته بود چون صاحب بچه نشده بود و هنه ی فامیل هاش فوت کرده بودند تنهای تنها زندگی میکرد و همین تنها زندگی کردنش باعث شده بود به فکر اجاره دادن خانه ش بیفته که هم درآمدی برای خودش کسب کنه و هم اینکه تنها نباشه.

خانواده ی بعدی یک زوج جوان بودند که فامیلی دوری هم با اکرم خانم داشتند و بعد از عروسی شان مستاجر شده بودند.

همسایه دیگه، که در بزرگترین خانه اقامت داشتند خانواده اقای اکرمی بودند که یک دختر همسن رها به نام مهسا داشتند و یک پسر همسن رامین به نام علی..

اکرم خانم زن تپل مهربانی بود که عاشق  بچه ها بود مخصوصا رستا که دختر شیرین زبان و زیبایی بود.

قسمت_دوم#  

عزیزم این داستان واقعیه!خب خوشگله رستا چکار کنه

فرزانه خانم خیلی خانم خوش سلیقه ای بود و هرروز از غذاهایی که میپخت برای اکرم خانم میفرستاد.

روزهای کودکی رستا به خوبی و آرامی طی میشد و اگر اذیت های رامین رو فاکتور بگیریم زندگی ارامی داشتند .رستا وعلی همبازی های خیلی خوبی شده بودند و علی خیلی هوای رستا که از خودش کوچکتر رود رو داشت.

رستا کم کم بزرگ میشد و متوجه تغییر رفتار بابا میشد و اینکه چند وقتی بود بابا رو نمیدید و وقتی هم که بابا بود با مامان فرزانه بحث میکردند و مامان فرزانه میگفت چرا انقدر دیر به خونه میای و من رو با سا تا بچه قد ونیم قد تو شهر غریب به امان خدا ول کردی و... اما بابا با آرامش مادر رو به صبوری بیشتر دعوت مبکرد و قول میداد که این روزهای سخت تموم میشه و هرکاری میکنه برای نجات ما از این خونه و زندگی سطح پایینه و به زود ما هم به نان و نوایی میرسیم،اما مادرم و ما بچه ها به این زندگی راضی بودیم و خوش بودیم...

پدرم همش وعده ی خانه انچنانی در بالاشهر و ماشین خوب میداد و مادرم فقط با نگرانی میگفت میخوای چکار کنی؟ترفیع میگیری؟و بابا میخندید و میگفت تو کارت نباشه شان من وتو و بچه ها این زندگی نیست و...

قسمت_سوم#