بچه ها من مدتیه یک مشکلی پیدا کردم ...بابت دعا و نذر و چله و اینها ....

نمیدونم چرا سرد شدم ... به اینها ... من کسی بودم که برای چله برداشتن معروف بودم ... چله های سخت زیاد طولانی همه رو میخوندمو بر میداشتم ... هرکی هرچی معرفی میکرد با انگیزه میخوندم و انجام میدادم ... با امید و ایمان از خدا میخواستم خواستمو ...خیلی شور داشتم ... خیلی ... اما الان مدتیه سرد شدم ... یه جوری شدم ... از گذشتم گفتم که نگید دارم ترویج بی اعتقادی و کفر میکنم ... من فقط دارم حالیکه مدتیه در من بوجود اومده رو توصیف میکنمو درد دل ...

سرد شدم بی تفاوت شدم بی انگیزه شدم ... یه جورائی یه قانون محکمی انگار در وجودم ساخته و بنا شده که اصلن دعا معنی نداره و خدا کاعنات جهان هستی نمیدونم اسمش هرچی که هست ... خودش اونچه که بخاد رو در زمانیکه بخاد انجام میده ... به خواست ما نیست و اگرم به خواست ما باشه شاید برسیم ولی با پشیمونی ... یا برسیم اما موقت ... اینها رو تجربه کردم که دارم میگم ... چه در مورد مساعلی که از دست انسان خارج بوده چه در مورد مساعل کاری و زندگی و گرفتاریها ... کلی بهش رسیدم ... سرد شدم خیلی سرد شدم ... یه جورائی اصلن رغبت به خوندنشون یا انجامشون ندارم ... اما ناراحتم ... چون ادم یه جورائی حس استیصال میکنه بی پناهی ... رها شدگی ... گاهی بی تفاوتی خدا رو با تمام وجودم از چیزی که خیلی داره رنجم میده میبینم ... اینکه خدا در هر زمان هرکاری که خودش بخاد رو انجام خواهد داد ... دعای من نذر من نختم و چله و نماز من تاثیری بر اراده و روند خدا نداره که اگرم داشته باشه موقته و باز ...خلاصش که یه جورائی در هر اتفاقی دعا کردن برام شده قفل ...

کسی هم مثل من هست ؟