◕‿◕ یک لحظه زندگی ◕‿◕

من گرفتار و تو در بندِ رضاى دگران
                                   من ز درد تو هلاك و تو دواى دگران

مرا محتاج رحم این و آن کرذی ملالی نیست/

                                                                   تو هم محتاج خواهی شد زمین دار مکافات است

مثل آذر ماهِ کردستان نبودت سرد بود.

                                                کلبه ی سرد مرا شهریور اهواز کن ...!

چه ها گویم من از عشقِ فروزان تو در این دل

که من قدرِ تمام دوستی ها، دوستت دارم

مي رسد روزي که شرط عاشقي دلدادگي ست
                                  

                            آن زمان، هر دل فقط يک بار عاشق مي شود

‌
می سوختم و مرا نمی دیدی امروز نگاه کن که دودم من/

تا من بودم نیامدی، افسوس! وانگه که تو آمدی، نبودم من

مرا هرگز نمی گنجد
دو معنی، راست در باور
غزل گفتن پس از سعدی،
جوانمردی پس از حیدر...

قبرستان چه میکنی

گفت:باجمعےنشسته ام

که آزار نمیرسانند

حسادت نمیکنند

تهمت نمیزنند

خیانت نمیکنند

قضاوت نمیکنند

بالاتر از همه

اگرازپیششان بروم

پشت سرم بدگویی نمیکنند

بی تو مهتاب شبی باز.........

                    ولش کن دیگر

                      این منه بی تو مگر

                          کوچه خیابان بلد است؟  

شاعر از کوچه ی مهتاب می گذشت 

لیک شعری نسرود، 

ن که دلخسته نبود ،

سال ها بود که دگر کوچه مهتاب خیابان شده بود...❤

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را :)

پیش چشمم از رقیبم دلبری دیگر نکن!

‌مهره ی ماری که داری کار خود را می کند

با نگاهت ، خنده ات ، افسونگری دیگر نکن !

‌آنقدر ها که گمانت بود ، مؤمن نیستم

موی خود را پای بند روسری دیگر نکن !

‌با برادر گفتنت آتش به جانم میزنی

جان من لطفا برایم خواهری دیگر نکن

‌هر کسی آمد ، به من زخمی زده حتی ط هم

زخم هایم را به من یاد آوری دیگر نکن !

‌زلزله با بم نکرد آنچه ط با من کرده ای

آنچه با من کرده ای با دیگری دیگر نکن !

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد

که تو رفتی و دلم ثانیه‌ای بند نشد

لب تو میوه ممنوع ولی لب‌هایم

هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد

با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر

هیچکس، هیچکس اینجا به تو مانند نشد

هر کسی در دل من جای خودش را دارد

جانشین تو در این سینه خداوند نشد

خواستند از تو بگویند شبی شاعرها

عاقبت با قلم شرم نوشتند: نشد!