من چهار ماه ازدواج کردم ، شوهرم ادمخوبیه ، چشم و دل پاکه ، زحمتکشه. ولی بچه ست متولد هفتادو سه. خیلی بچس . هیچوقت حوصله ی حرف های منو نداشته، خودش هم میگه با من دردودل نکن با من از اینواون نگو ، هیچوقت نمیشه باهاش حرف زد، خیلی راحت میزنه تو ذوقم میگه چه لباس زشتی داری، من حتی حق ندارم گریه کنم شروع میکنه به دعوا و دادو فحش. حتی خانوادشم دلمو بشکونن نمیتونم بهش بگم. سر چیزای الکی دعوا راه میندازه و هربار هم میگه بخاطر مهریه اته که باهاتم و کی تو این گرونی زن میگیره و هرروز باید ریختتو ببینم و مهریه تو ببخش طلاقت بدمو ازت بدم میاد و این حرفا. میگ بخاطر مهریه باهاتم فقط وگرنه طلاقت داده بودم صدبار. شما باشید چکار میکنید؟ من خیلی دلم شکسته، از خودم بدماومده احساس میکنم اویزونه این زندگی ام.