پاسخی ده تا نشان یابم ز ناپیدا دهان
در جهان هرگز که دید از چیز ناپیدا نشان
مردمان پیدا دهان دارند و ناپیدا سخن
تو چرا پیدا سخن داری و ناپیدا دهان
The people in your life should be a
source of reducing stress, not
causing more of it.
آدمای زندگیت باید منبع کاهش استرس باشن،
نه باعث بیشتر شدنش.
#تیکه_کتاب
آیا به آزادی اراده عقیده دارید؟
من که دارم بی چون و چرا ... من با فیلسوفانی که فکر میکنند اعمال ما جبری است و از عواملی غیر ارادی ناشی میشود، مخالفم و این عقیده را غیر اخلاقی میدانم. اگر این را قبول داشته باشیم، نباید کسی را به خاطر کارهایش سرزنش کنیم.
اگر آدم به قضا و قدر معتقد باشد، باید دست روی دست بگذارد و بگوید: "خواست خدا هرچه باشد همان میشود." و آنقدر سر جایش بنشیند تا بمیرد. من به آزادی اراده و همت برای رسیدن به خواستههایم اعتقاد کامل دارم.
این اعتقاد کوه را جابهجا میکند!
📕 بابا لنگ دراز
👤جین وبستر
سلام روزتون بخیر🌻
مصرع چهارم و پنجم هر دو از ی غزل هستن و
من کنار هم ازشون استفاده کردم.
غزل زیبایی از حسین منزوی عزیز که من بی نهایت
عاشق شعرهاشون هستم.
چالش🌻🌻🌻
دوباره می نویسمت کنار بیت آخرم
به قطره های اشک خود به سطرهای دفترم
صدای گریه های من شکسته بغض آسمان
به آه و ناله های خود به شهر تو مسافرم
شبی به خواب دیدمت میان تنگ کوچه ها
صدا زدم تو را به شعر به شورهای در سرم
چه مه گرفته ی کوچه ای سکوت بود و بهت من
ز تب بسوخت تا سحر از این خیال پیکرم
در آسمان عشق من، رخت مثال ماهتاب
منم که در نگاه تو به کوچکی چو اخترم
خیال می کنی شدی، رها ز عشق من ولی
همیشه در خیال تو نشسته و برابرم
دوباره می نویسمت به بیت های آخرم
تو رفته ای به دورها و من هنوز شاعرم...
من گلی بودم
در رگ هر برگ لرزانم خزیده عطر بس افسون
در شبی تاریک روییدم
تشنه لب بر ساحل کارون
بر تنم تنها شراب شبنم خورشید می لغزید
یا لب سوزنده ی مردی که با چشمان خاموشش
سرزنش می کرد دستی را که از هر شاخه ی سرسبز
غنچه ی نشکفته ای می چید
پیکرم، فریاد زیبایی
در سکوتم نغمه خوان لب های تنهایی
دیدگانم خیره در رویای شوم سرزمینی دور و رویایی
که نسیم رهگذر در گوش من می گفت :
” آفتابش رنگ شاد دیگری دارد ”
عاقبت من بی خبر از ساحل کارون
رخت برچیدم
در ره خود بس گل پژمرده را دیدم
چشمهاشان چشمه ی خشک کویر غم
تشنه ی یک قطره ی شبنم
من به آنها سخت خندیدم
تا شبی پیدا شد از پشت مه تردید
تک چراغ شهر رویاها
من در آنجا گرم و خواهشبار
از زمینی سخت روییدم
نیمه شب جوشید خون شعر در رگ های سرد من
محو شد در رنگ هر گلبرگ
رنگ درد من
منتظر بودم که بگشاید به رویم آسمان تار
دیدگان صبح سیمین را
تا بنوشم از لب خورشید نور افشان
شهد سوزان هزاران بوسه ی تبدار و شیرین را
لیکن ای افسوس
من ندیدم عاقبت در آسمان شهر رویاها
نور خورشیدی
زیر پایم بوته های خشک با اندوه می نالند
” چهره ی خورشید شهر ما دریغا سخت تاریک است ! ”
خوب می دانم که دیگر نیست امیدی
نیست امیدی
محو شد در جنگل انبوه تاریکی
چون رگ نوری طنین آشنای من
قطره ی اشکی هم نیفشاند آسمان تار
از نگاه خسته ی ابری به پای من
من گل پژمرده ای هستم
چشمهایم چشمه ی خشک کویر غم
تشنه ی یک بوسه ی خورشید
تشنه ی یک قطره ی شبنم
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیستجدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
