آن شب از دفتر چشم تو غزل ها خواندم
چه غزل ها که به یاد دل شیدا خواندم
موج مى زد ز فریبا نگهت عشوه و ناز
وآنگه از چشم تو دلجویى دریا خواندم
آن شب آن چهره ی تابنده و تاب سر زلف
دیدم و قصه ی بى تابى فردا خواندم
محو شوق از نگه جاذبه خیز تو شدم
راز سرمستى از آن ساغر صهبا خواندم
راز شیدایى و پا بر سر آرام زدن
در سراپاى وجودت به تماشا خواندم
تا گشودى دو لب بوسه طلب را به سخن
نکته ها زآن لب شیرین شکرخا خواندم
این که افروخت به بیدارى من شمع مراد
درس عشقى است که در عالم رویا خواندم
آن حقیقت که ز دیدار خرد پنهان بود
در خط جام به دمسازى مینا خواندم
راز هر مذهب و دین مکتب انسانى بود
که بسى نکته در این مکتب والا خواندم
شرح پایندگى عشق و هنر بود ادیب
آنچه در حاشیه ی دفتر دنیا خواندم
عاشقم لیک نه چونان که تو پنداشته ای
برمَکن ریشه ی عشقم که به دل کاشته ای
اشتباه از تو بوَد کز ره پندار غلط
عشق بی شائبه ام،بیهده پنداشته ای
من به پیکار دل خود سپر انداخته ام
تا تو در شهر وجاهت علم افراشته ای
من نه آنم که خود آسان به کسی دل بازم
تو که بردی دل من،وه چه هنر داشته ای !
تو بدان لحت دلاویز که داری به سخن
پرده از کار من دلشده برداشته ای
به هوای تو دلم پر زند اما افسوس
که مرا چون دگران بلهوس انگاشته ای
نسخه ی شعر ترت،نافه ی چین است ” ادیب ”
در گریبان هنر، مشک تر انباشته ای
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیستتاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
