«شعر٩»

همیشه باخودم میگفتم

خوشبحال اونایی ک وقتی ناراحتن

سکوت نمیکنن،بیان میکنن

دلشون که میشکنه

بغض نمیکنن گریه میکنن

یا اونایی که وقتی عصبانی میشن

نمیریزن تو خودشون

‍‍فریاد میزنن

وقتی بیمار میشن دردشون رو

پنهون نمیکنن بجاش آه و ناله میکنن

و شریک میکنن بقیه رو

وقتی غم وغصه تو

دلشون سنگینی میکنه،تنهایی رو انتخاب

نمیکنن،درد و دل میکنن

به اینجا که رسیدیم،

دیدم آدم باید یکیو داشته باشه

که ناراحتیشو بفهمه،واسه گریه اش شونه باشه،فریادشو گوش کنه،شریک درداش بشه،

ولی امان از وقتی که نداریش دیگه عادت میکنی به تنهایی رنج کشیدن...😔❤

ابجی فدات قبول باشه

اولی تایپک ماست دومی لیست گرفتم چله دوم بر لیست ذچدوم بازم بچه ها درخواست دادن تو تایپک سوم لیست اونارو گذاشتم اونا جلوش نوشته چله۲

بر چله ما عدد نذاشتم جلوش

آدم محنت کشیده زود گریان می شود 

گوشه ای پژمرده و سردرگریبان می شود 

هیچ مهری، هیچ لطفی را نمی خواهد دگر 

بی سبب دلگیر، از این و هم از آن می شود 

گریه ی پنهانی ام تقصیر من هرگز نبود 

قلب وقتی بشکند،آدم پریشان می شود

😑😑😑😑😑

ممنون عزیزم آهان متوجه شدم ☺❤❤❤❤

من آه شدم ابر شدم باریدم
تو ولی باخبر از حال بدم، خندیدی

دل مرنجان، که ز هر دل به ،خدا راهی هست

هر کــه را  هیچ به ‌کف نیست به ‌دل آهی هست

سکوت کمر فکرم را شکست...

خسته ام...

از تظاهر به خندیدن،

به بودن،

به صبر،

به ایستادگی.

کاش میشد به عزراییل رشوه داد...

اینجا!!!

در این سرزمین خاکی

پر است از آدم هایی که مرا نمی فهمند و فقط ترجمه ام می کنند...

آن هم به زبان خودشان...

اگر بدانی وقتی نیستی

چقدر بیهوده‌ام!

تلخم، خرابم، هیچم،

اگر بدانی هیچ‌وقت نمی‌روی..

خدایی میخوام بدونم اونایی که اینو لایک کردن بر وی بوده😐😐😐😐

💖💖💖💖💖

ﮐﺎﺵ ﺗﺎ ﺩﻝ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﻭ می شکست

ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ 

ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﺭﻭﯼ ﻫﺮ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎﻥ

ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻥ 

ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻗﻠﺐ ﻫﺎ ﺁﺑﺎﺩ ﺑﻮﺩ

ﮐﯿﻨﻪ ﻭ ﻏﻢ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺩ ﺑﻮﺩ

ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ

ﻻﺍﻗﻞ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺭﺍ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ

ﺳﺎﻋﺘﻢ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪ ﻭ ﻣﻦ 

ﺑﺮﺗﻨﻢ ﻣﯿﺸﺪ ﮔﺸﺎﺩ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺮﻫﻦ 

ﺁﻥ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ، ﮐﻮﺩﮐﯽ ، ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺁﺏ 

ﭘﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺍﺏ

ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻥ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﯽ 

ﺩﻝ ﻧﻤﯿﺪﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ

ﻋﻤﺮ ﻫﺴﺘﯽ ، ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ

ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ ...

ﺣﯿﻒ ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ ...

شده حرف کم بیاری؟؟

من این نیستم
یعنی میتونم تضمین بدم تا چند سال پیش من این نبودم
نمیدونم کجا تو کدوم جاده خودمو جا گذاشتم
که الان هر آینه ای رو میگردم اونیو که میخوام نمیبینم
من تموم راه ها رو برگشتم
تموم جاده هایی که رفته بودم
سطر به سطر کتابایی که بزرگم کردن
سکانس سکانس فیلمایی که تکونم دادن
تو هیچ کدوم نبودم .
هیچ کس منو ندیده بود
هیچ کس دنبالم نمیگشت
آدم گم نشده رو که تو روزنامه آگهی نمیدن ...

بدتر از غربت تو وطن میدونی چیه؟
با خودت غریبه باشی ...