«شعر٩»

خیلی مچاکرام😑😑😑

موهاشم بکش😢😢😢😢

دلی به وسعت پهنای عرش بالا داشت

لبی به وسعت مهریه های زهرا داشت

کنار علقمه در سجده گاه چشمانش

نداشت هیچ کسی را فقط خدا را داشت

اگر چه قطره آبی میان مشک نبود

ولی کرانه­ی چشمش هزار دریا داشت

هدر نرفت ز پرتاب چله ها، تیری

امیر علقمه از بس که قدّ و بالا داشت

همین که در وسط گیر و دار، گیر افتاد

عمودی آمد و فرقش شکست تا جا داشت

درست وقت نزولش؛ همه نگاه شدند

رشید بود و زمین خوردنش تماشا داشت

حسین بود و علی اصغر شهید شده

کنار علقمه اما هنوز سقا، داشت...

شوخی کردم😐😐😐😐

فقط میخواستم نفیسه رو دعوا کنی😄که نکردی😐😐😐😐

@nafiseh133 

باز دور و بر ما معرکه برپا شده است

یا سر قامت رعنای تو دعوا شده است

تو مگر وعده ندادی به حرم آب بری

پس چرا جایگهت سینه صحرا شده است

تیرهایی که همه از پس نخلستان ریخت

با چه نظمی به میان بدنت جا شده است

جگرم پاره نکن پای نکش روی زمین

به خدا پشت و پناهم کمرم تا شده است

چون که در بین حرم خوش قد و بالا بودی

باورم نیست که اینگونه سرت وا شده است

طاق ابرویت مرا سمت مصلی می کشد

اشک، چشمان تو را مانند دریا می کشد

از خجالت آب گشتی تا که دیدی دختری

عکس مشکی را به روی خاک صحرا می کشد

ماه جایش آسمان است علتش این است اگر

آسمان دارد تو را بالا و بالا می کشد

یک عمود آهنین آمد ... سرت پاشیده شد

ناله ات امّ البنین را دارد این جا می کشد

راهزن هایی که دور پیکرت حلقه زدند

کارشان در علقمه دارد به دعوا می کشد

تا رسیدم پیش تو دیدم که یک دست کبود

یک به یک از پیکر تو تیرها را می کشد

سینه و پهلوی تو بوی مدینه می دهد

می کشی درد عجیبی را که زهرا می کشد

رفتی و چشمان هرزه روی زینب باز شد

نا نجیبی بی حیایی را به معنا می کشد

دعوا کار بدیه 😶😶😶😶♀‍🤦🏻🙊

علقمه موج شد، عکسِ قمرش ریخت به هم

دستش افتاد زمین، بال و پرش ریخت به هم

تا که از گیسویِ او لختۀ خون ریخت به مشک

کیـسویِ دختـرکِ منتـظرش، ریخت به هم

تیـر را با سـرِ زانـوش کشیـد از چشـمش

حیف از آن چشم، که مژگانِ ترش ریخت به هم

خواهرش خورد زمین، مادرِ اصغر غش کرد

او که افتاد زمیـن، دور و برش ریخت به هم

قبـل از آنیـکه بـرادر بـرسـد بـالیـنش

پـدرش از نجف آمـد، پدرش ریخت به هم

به سـرش بـود بیـاید به سـرش ام بنـین

عوضش فاطمه آمـد به سرش ریخت به هم

کِتـف ها را کـه تکان داد، حسیـن افتـاد و

دست بگذاشت به رویِ کمـرش، ریخت به هم

خواست تـا خیمه رساند، بغـلش کـرد، ولی

مـادرش گفت به خیـمه نبرش، ریخت به هم

نـه فقط ضـرب عمـود آمـد و ابـرو وا شد

خورد بر فرقِ سرش، پشتِ سرش ریخت به هم

تیـر بود و تبـر و دِشـنه، ولـی مـادر دید

نیزه از سینه که ردّ شد، جگرش ریخت به هم

بـه سـرِ نیـزه ز پهـلو سرش آویـزان بود

آه بـا سنگ زدنـد و گـذرش ریخت به هم

افتادی از بلندی و آقا سرت شکست

ته مانده های زخمی بال وپرت شکست

وقتی عمود آمد وشقّ القمر که شد

تیر کمان میان دو چشم ترت شکست

با نیزه های لشگریان زیر و رو شدی

در زیر نیزه ها به خدا پیکرت شکست

در لحظه ای که تا شدی و دست وپا زدی

سقا کنار خیمه قد خواهرت شکست

بر روی پای فاطمه گفتی بیا اخا

بنگر به نیزه ای کمر لشگرت شکست

یک یا حسین گفتی و زینب دلش گرفت

آن لحظه عاقبت نفس آخرت شکست

😒😒😒😒😒

به من که رسید دعوا کار بدیه؟😒😒😒😒

نفیسه نن ساواشششش😡😡😡

یاد یاران قدیم نروداز دلِ تنگ

چون هوای چمن از یاد اسیرانِ قفس

آبی نبود اگر که تو دریا نمی شدی

مشکی نبود اگر که تو سقّا نمی شدی

حالا که  مثل نور شدی و قمر شدی

ای کاش هیچ وقت تو پیدا نمی شدی

این تیر با نگاه نظر می زند تو را

حالا نمی شد این همه زیبا نمی شدی؟!

می خواستی که تیر نگیرد تنِ تو را

کاری نداشت، خوش قد و بالا نمی شدی

تو جمع خیمه بودی و تقسیم کردنت

ور نه در این مزار کمت جا نمی شدی

پیش قد حسین، تمامت شکسته بود

تقصیر تو نبود اگر پا نمی شدی

میگم ترنم بیا وببخش باور کن من کسی جز تو نمیشناسم اون گفت اینو منم نخواستم دلشو بشکنم وگرنه توک میدونی عزیز منی 

دیگه از زغال دلسوخته تر داریم ؟

زغالتم

یاد ها فراموش نخواهد شد حتی به اجبار

و دوستی ها ماندنی اند حتی با سکوت

سلام رفقای نابم  بهترین جای دلم تا به ابد خانه ی توست
آخرین حرف غزل قصه و افسانه ی توست
گرچه از حافظه ی آینه ها پاک شدم
شمع من باش که جانم همه پروانه ی توست

ممنون عزیزم...  

ولی فکر می کنم خود شعرِ تُرکیش غنی تر باشه...