عروسکی که برادرم به آتش کشید
خواهرم را می ترساند
گرگی که به گَلِه مان زد
از تبار خودمان بود
وقتی سگمان به خیابان پناه برد
همان شب
من جَنینم را دار زدم
مبادا از نگاه تو باردار شده باشم
وقتی باد تن پوشم را رُبود
تویی که
با خیال من مَرد می شوی
می ترسم
از اتفاق های نیفتاده
کارهای نکرده
سوال های بی جواب کودک درونم
که نپرسید
از بازی مشکوکِ قایم باشک
هم آغوشی عروسکم در تخت
وبرای رهایی از هراسم
به هرزگیه تن توهم پناهی نیست
تویی که برای دریدنم
وفادارنه می بوسیم
و لب هایت
طعم تلخِ
حقیقت دیگری را می دهد.
انقلاب تنهایمان را
به تصویر میکشیدیم!
من
و
تو
وتن(وطن) داده به نقابهایم
در آخرین بوسه که از کوچه گرفتیم
نگاه میکرد
به ما ترس
از لب پنچره
که به مشام چراغ میرساندیم
بوی روشنایی را
در هم تنیده و پوسیده میشدیم!
تا بخندد
اندکی در ما جهانی
در مشتهای غم زدهیمان
جوانه زده بود امید
و هنوز میترسید
از خیابان
که فریاد بکشد
چشمهایمان آزادی!
شاعر: سپیده ثابتیان
سر باز نکن ای اشک از جاذبه دوری کن
ای بغض پر از عصیان این بار صبوری کن..❤❤
مواظب آدم های
صبور ومهربون زندگیتون باشید؛
اگر بمانند
برای همیشه است
واگر بروند
میروند که دیگر برنگردند...🌹🌹🌹
او رفت و صبر رفت
وتحمل تمام شد
از هم گسست؛
سلسله ی اختیار ما!
گفت از تو یاد میکنم
اما وفا نکرد!
یادش به خیر
یارِ فراموشکار ما🥀🥀🥀
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیستجدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
54 ثانیه پیش
59 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
