«شعر٩»

اعتـراف میکنـم

محتـاج حـس نفـس های تـواَم..

ممنـوعه ترین باش امـا

بـاور کن که دلتنگی تـو

بـرای مـن مـرگ تـدریجی است!

چه درونــــم
تنهاست
و در این تنهایے
شاخه ے خشک
نگــــاهم
گل چشمان تو را
مے جویـد

چرا نرسی 

خدا بخواد میرسی

پرستار نشو اخرش بداخلاق میشی😒😒😒😒

بداخلاقی تو ذات من نیست

نمیدونم انشالله ک خانم دکتر بشم

امیدوارم

در هواے چشمانت

قنوت عشق بستم

بہ بلنداے خیاڸ

دریا دریا فاصلہ

ورق ورق دلتنڪَے

شهاب باراڹ بلا

تورااز ذهڹ تب دارم

نخواهدڪَرفت

اے همہ خوبے!

خواهش،🌼سرش درد میکرد 😑

كسي
را به دلت اضافه كن
كه تو را بلد باشد
تا وقتي به او گفتي
دلتنگتَم
نگويد
كمتر فكر كن تا
دلتنگ نشي

بیتوته‌ی کوتاهی‌ست جهان
در فاصله‌ی گناه و دوزخ
خورشید
همچون دشنامی برمی‌آید
و روز
شرمساری جبران‌ناپذیری‌ست …
احمد شاملو

در هیاهوی زندگی دریافتم ؛

چه بسیار دویدن ها،که فقط پاهایم را از من گرفت

در حالی که گویی ایستاده بودم ،

چه بسیار غصه ها،که فقط باعث سپیدی موهایم شد

در حالی که قصه ای کودکانه بیش نبود ،

دریافتم،کسی هست که اگر بخواهد “می شود”

و اگر نخواهد “نمی شود”

بچم تب کرده بود شیش ماهش بود بستری کردن 

دو روزه سرمو زدن پوستش اصلا نزدن ب رگش هیوی نمیفهمید سوراخ سوراخ کردن بچمو😢اخرشم گفتم بابا اصلا ب رگش نیستو اومده سرمو فرو کرده میگه با دستت نکه دار تکون نخوره میگم درست برن خو داد میزنه سرم خدایی من تو چن روز بستری۲۴ساعته چطور دست ی بوه نوزادو سرمشو نکه دارم تکون نخوره دستم ۲۴ساعته باید رو اون سوزنش میمون جا بجا نشه مادر شوهرم اومد ملاقات رفته میگه عروست بی ادبه پرروه تو کارما دخالت میکنه 

چقدر عبرت در این عروسک هاست، و ما از عروسک کمتریم …

آن ها مرده بودند و زندگی می کردند، ما زندگی می کنیم و مرده ایم …

چ بی اعصاب بوده

طفلی نینی

راه رفتن را یاد گرفتیم
تا دویدن را بلد شویم
دویدن را یاد گرفتیم
تاراهی برای زودتر رسیدن بیابیم
دویدیم و دویدیم و دویدیم
بی آنکه بدانیم سهم ما از زندگی
فقط دویدن بود
نه رسیدن

خودکُشی کردن که کاری نداره. . .
اگه مـــَردی، زندگی کن…

میــدونـ ــی چـیـه؟ چـــیز خـاصــی نــیــست فـقـط یـــکم خستــم از زندگـی

یـکم میخوام بـــخوابم یـــکــم مـــیـــخــوام نـــبـــاشم