«شعر٩»

😢😢😢😢

يک بوسه برای بدرقه
دو گام فاصله تا بغض.
سيگارم را تو روشن کردی!
دريغا
کودکی با دو چشم درشت
در پی باد،
و نان‌فروشی خسته
در سايه‌سار پسين پياده‌رو
داس‌ها در مزرعه می‌ميرند
پدرانمان
در کارخانه‌های نان.

چه شب بدی است امشب، که ستاره سو ندارد
 گل کاغذی است شب بو، که بهار و بو ندارد

چه شده است ماه ما را، که خلاف آن شب، امشب
 ز جمال و جلوه افتاده و رنگ بو ندارد؟

به هوای مهربانی، ز تو کرده روی و هرگز
 به عتاب و مهربانی، دلم از تو خبر ندارد

ز کرشمه ی زلالت، ره منزلی نشان ده
 به کسی که بی تو راهی، سوی هیچ سو ندارد

دل من اگر تو جامش، ندهی ز مهر، چاره
 به جز آن که سنگ کوبد، به سر سبو ندارد

به کسی که با تو هر شب، همه شوق گفت و گو بود
 چه رسیده است کامشب، سر گفت و گو ندارد

چه نوازد و چه سازد، به جز از نوای گریه
 نی خسته یی که جز بغز تو در گلو ندارد

ره زندگی نشان ده، به کسی که مرده در من
 که حیات بی تو راهی، به حریم او ندارد

ز تمام بودنی ها، تو همین از آن من باش
 که به غیر با تو بودن، دلم آرزو ندارد

باغبان شرمنده شد گویا به نهرش آب نیست
غنچه اما  با گلوی خون چکان سیراب شد😢😢

نازبانو

سخن عشق من افتاده به هر انجمنی
درد این قصه نشسته به دل یاسمنی

برکه را گرچه گرفته همه جا مهر سکوت‍‍
به همه چه تو فقط جان من و عشق منی

چه شود گرمی دستان تورا نوش کنم
بعد از آن من بروم تا که کنم کوه کنی

چه شود باز بغل باشد و من باشم و تو
تا ببافی به تنم از تن خود پیرهنی

من همان بلبل شوریده ی نالان توام
تو ولی یک رز زیبا به سرای چمنی

من فقط حرف تورا در همه عالم زده ام
هیچ جایی نزدم جز تو و حسنت سخنی

آرام بگیر امشب، ما هر دو پُر از دردیم

در آتش و یخبندان، داغیم ولی سردیم

داغیم، نمی‌فهمیم تا فاجعه راهی نیست

سردیم، نمی‌خواهیم از فاجعه برگردیم

از مرهمِ یکدیگر تا زخمیِ هم بودن

راهی است که بی‌مقصد، با عشق سفر کردیم

شعریم و نمی‌خوانیم، شوقیم و نمی‌خواهیم

چشمیم و نمی‌بینیم، سبزیم ولی زردیم

این فصلِ پریشان را برگی بزن و بگذر

در متنِ شب بی‌ماه، دنبالِ چه می‌گردیم؟

بیداریِ رویایی، دیدی که حقیقت داشت

ما خاطره‌هامان را از خواب نیاوردیم

تردید نکن در شوق، تصمیم نگیر از خشم

آرام بگیر امشب، ما هر دو پُر از دردیم.🍁🍁🍁

ســــڪوت
سڪوت حرفیست براے؛
دیدن و ندیدن..!
خواستن و نخواستن..!
بودن و نبودن..!
بہ حرمت خدایــے ڪہ با تمام گناهانم سڪوت ڪرد..!
در مقابل تمام بدےهایے ڪه دیدم مُهر سڪوت بر لبم ،گذاشتم..!
گِلہ نڪردم تا دلے، نشڪند...
حرفے نزدم تا ناشڪرے،نڪرده باشم..!
سڪوت
آسانترین ڪلمہ براے سخت‌ترین جملہ‌هاست..!
گفتنےترےن واژه براے ناگفتنےترین جملہ‌ها..!

"ســـڪوت..

خیلی قشنگ بود👌🏽

خداروشکر 😍

ممنون 😂❤

اره...بیرونم جات خالی دارم شام میخورم😋😋

به به 😍😍😍😍😍

خوششششش بگذرهههه 

نوش جونت ...

چی میخوری😁

دلتنگی‌های آدمی را
باد ترانه‌ای می‌خواند،
رویاهایش را
آسمان پرستاره نادیده می‌گیرد،
و هر دانه برفی
به اشکی نریخته می‌ماند.

سکوت،  
سرشار از سخنان ناگفته است؛
از حرکات ناکرده،
اعتراف به عشق‌های نهان
و شگفتی‌های بر زبان نیامده.

در این سکوت،
حقیقت ما نهفته است.
حقیقت تو
و من.🥀🥀🥀

تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست

 محرمی چون تو هنوزم به چنین دنیا نیست

از تو تا ما سخن عشق همان است كه رفت

 كه در این وصف زبان دگری گویا نیست

بعد تو قول و غزل هاست جهان را اما

 غزل توست كه در قولی از آن ما نیست

تو چه رازی كه بهر شیوه تو را می جویم
تازه می یابم و بازت اثری پیدا نیست

 شب كه آرام تر از پلك تو را می بندم
در دلم طاقت دیدار تو تا فردا نیست

این كه پیوست به هر رود كه دریا باشد
 از تو گر موج نگیرد به خدا دریا نیست

 من نه آنم كه به توصیف خطا بنشینم
این تو هستی كه سزاوار تو باز اینها نیست

باغبان خونین دل است تاراج باغش کرده اند

غنچه را کی دیده ای با تیر می چینند ز باغ😢😢

نازبانو

تو را دوست می‌دارم.
همچون شکاری که شکارچی‌اش را،
بی‌پناهی که باران را،
بی‌گناهی که طنابِ دار را،
درختی که زمستان را،
آدم‌برفی که آفتاب را،
قلبی که شکستن را،
عقابی که نابینایی را،
لباسی که چروک را،
سپیدی که سیاهی را،
مدادی که تراش را،
مقتولی که قاتل را،
مسافری که نرسیدن را،
سگی که خیانت را،
و مسافرخانه‌ای متروک که تنهایی را.
تو را همین اندازه عجیب،
همینقدر احمقانه، امّا عاشقانه دوست می‌دارم.