«شعر٩»

من سعیمو زیاد کردم

حتی توی بدترین شرایط بازم به خودم اعتماد کردم

یاد گرفتم که زندگی سخته و دست زیاد بالا دست

توی جاده زندگی همیشه پایین و بالا هست

یاد گرفتم که زندگی یعنی همین لحظه

فردا که نیومده ولی امروز همین حالا هست

یاد گرفتم که روی پای خودم وایسم

چون موقع سختی ها دیگه هیچکس دورم نیست

نمیرم عقب حتی یه قدم من جلو دردا هیچوقت کوتاه نیومدم

همه فکر و ذکرم اینه یکم تغییرم بدم خودمو چون نمیشه تغییر داد دنیارو

یه وقتایی یه زخمایی نمیشکه ولی قوی تر میکنه مارو

همه توی حرفا میگن دوس دارن که مشکلا حل شه

ولی واسه این کار میخوان یه نفر دیگه نفر اول شه

واسه تغییر واسه هرچی از خودت شروع کن

اگه میخوای این دنیا به بهشت مبدل شه

بد به دلت راه نده به ترسات پا نده

محکم باش برو جلو تا آخر وایسا وا نده

😶

من و میگی 😁

😁😁😁

سلام عزیزم 

جیران و دست کم نگیر 

مهم اینه ما کار خودمون و میکنیم😜

ممنونم عزیز دلمممممم😙😙😙

خواهش😊⚘

ای عشق جذابم 

جذاب بی تابم 😁😀

خخخخخخخخ  

اووووووووووخ 😍😍😍😍😍😍

میدونی ک ی دنیا دوست دارم 😍😍😙😙😙😁😁

مگه مهسا بزن بهادره 😝😝😝

چیکا کنم الان اعتصامی و🤕😳😯😂

عشقت به دلم درآمد و شاد برفت

ای پاک از آب و از گل پایی در این گلم نه

ای توبه‌ام شکسته از تو کجا گریزم

ای تو ترش کرده رو تا که بترسانیم

ز قند یار تا شاخی نخایم

آنجا بنشین که همنشین مردانند

مستی ده و هستی ده ای غمزه خماره

بسودای آن شاه بیچون تویی

جانیست غذای او غم و اندیشه

گرم دیوانه و افگار خواهی

ز بس که نان و شن و سنگریزه در نان بود

“مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود”

به ما نداد فلک بی حساب و بی حد هیچ

وگر که داد به هنگام فقر مهمان بود

مرا ز روز ازل بود کهنه زیلویی

که خود همیشه پی نان شب گروگان بود

کباب بود دلم چون چلوکباب نداشت

ز هجر مرغ مسما و قیمه بریان بود

خوش آن زمان که نه صف بود در میان و ته نیز

که هر چه بود هم ارزان و هم فراوان بود

به جای فی فی و زی زی و صد هزار رفیق

دل من و دل پر مهر فاطمه سلطان بود

نبود ریمل مژگان و رنگ زلف و رخش

ز لطف و حسن و ملاحت چو ماه تابان بود

بدون غمزه و اطوار از او نمک می ریخت

قسم به جان شما هیکلش نمکدان بود

نبود سالن مد در میان و شامپوی موی

که یار، موی میان بود و زلف افشان بود

به جای ریمل و ماتیک و پودر و رژ و کرم

حنا و رنگ و سفیداب خوب زنجان بود

نبود سامبا و رومبا ولی ز حجب و حیا

به زیر پیرهن اندام یار لرزان بود

نبود مهر و صداق این چنین که می بینی

که مهر دوره ی سابق نبات و قرآن بود

اگر چه بود هنر آن زمان فراوان تر

ولی تمام هنرها ز دیده پنهان بود

نبود حرف هنرمند و ماتم مرفین

وگر که بود هنر آن هنر نه اینسان بود

نبود این همه داروی و این همه دکتر

که دور رستم دستان و گرز و میدان بود

نبود این همه فواره های رنگارنگ

که هر دلی ز صفا به ز صد گلستان بود

نبود صحبت آموزگار و از این روی

نه قرض بود و نه نام و نشانی از آن بود

نبود بر سر شیر فشاری این همه جنپ

نه جنگ آب و نه باطوم و فحش آجدان بود

اگر که روده دارزی شده است عفو کنید

که دست شاعر مفلس به بند تنبان بود

از کجا آورده ای این نصفه ی سیگار را؟

از کجا آورده ای این وصله ی شلوار را؟

نیم تخت تازه ای کفش تو پیدا کرده است

از چه راهی کرده ای نو، باز پای افزار را؟

تو که عمری بوده ای بی سایبان و سرپناه

از کجا آورده ای این سایه ی دیوار را؟

بچه ات کرده عبور از کوچه ی یک مدرسه

از کجا آورده ای سرمایه ی این کار را؟

می کنی با اختران آسمان راز و نیاز

از کجا آورده ای این گنبد دوّار را؟

اسکناس بیست تومانی به دستت دیده اند

از کجا آورده ای این ثروت سرشار را؟

دست داری توی بانکی یا که بنیادی، یقین

یا که غارت کرده ای سرتاسر بازار را

خوب می رقصی به ساز این و آن در هر طرف

از کجا آورده ای این وعده ی بسیار را؟

می روی با بچه ات هر روز دنبال دوا

از کجا آورده ای این کودک بیمار را؟

آستینت را خودم باید بگردم، بی گمان

کرده ای پنهان در آن صد بوق استکبار را

نیستی صاحب دلار بی نوا تا بگذرم

از گلویت می کشم تا آخرین دینار را