«شعر۶»

در هوایت بی‌قرارم روز و شب

سر ز پایت برندارم روز و شب

روز و شب را هم چو خود مجنون کنم

روز و شب را کی گذارم روز و شب

جان و دل از عاشقان می‌ خواستند

جان و دل را می‌سپارم روز و شب

عاشق ڪہ شدے

بہ یاس دﻝمےبندے

هرثانیہ بےحواس دﻝمےبندے

عاشق ڪہ شدے

غرور را مےبوسے

با حسرت والتماس دﻝمےبندے

عاشق ڪہ شدے

گراو بوَد عالم دهر

یا لوتےوآس وپاس دﻝمےبندے

💎💎

سلام صبحتون بخیر و امید انشالله⚘⚘

مصرع امروز " ترسم که تو هم یار وفادار نباشی "💎

👌🏼👌🏼👌🏼👌🏼👌🏼خیلی زیبا بود

من این تاپیکو نمیدونستم یه تاپیک دیگه بود استارتش آقا بود میرفتم مبخوندم که ترکیده

حتما کسی را تازگی ها در نظر داری

لابد به غیر از من کسی را زیر سر داری

دیگر سراغی از دل تنگم نمی گیری

با اینکه از حال پریشانم خبر داری

بی طاقتی این روزها جایی دلت گیر است

بو برده ام از شهر من قصد سفر داری

بو برده ام از عطر مشکوک تنت شب ها

جایی دگر عشقی دگر یاری دگر داری

سردی زمستانی در این گرمای تابستان

لب های بی رنگ و نگاهی بی ثمر داری

آهسته گفتی: دوستت دارم و از لحنت

معلوم شد از من کسی را دوست تر داری

💎♣️♠️

چرا وقتی که آدم تنها می‌شه

غم و غصش قد یه دنیا می‌شه

میره یه گوشه پنهون می‌شینه

اونجا رو مثل یه زندون می‌بینه

غم تنهایی اسیرت می‌کنه

تا بخوای بجنبی پیرت می‌کنه

تو آسمان دنیا هر کسی ستاره داره

چرا وقتی نوبت ماست آسمان جایی نداره؟

واسه من تنهایی درده

درد هیچ کسی را نداشتن

هر گل پژمرده‌ای را تو کویر سینه کاشتن

دیگه باور کردم اینو که باید تنها بمونم

تا دم لحظه مردن شعر تنهایی بخونم

ممنون

بله

رفتی و ندیدی که چه محشر کردم

با اشک تمام کوچه را تر کردم

وقتی که شکست بغض تنهایی من

وابستگی‌ام را به تو باور کردم

بر سنگ مزارم بنویسید...

آشفته دلی خفته دراین خلوته خاموش...

او زاده ی غم بود که از خاطر دوستان گشت فراموش

زنده را تا زنده است،باید به فریادش رسید

ورنه بر سنگ مزارش آب پاشیدن چه سود؟

سلامت باشین

دیدی که رسوا شد دلم

غرق تمنا شد دلم

دیدی که من با این دل بی آرزو عاشق شدم

با آن همه آزادگی، بر زلف او عاشق شدم

ای وای اگر صیاد من

غافل شود از یاد من

قدرم نداند

فریاد اگر، از کوی خود

وز رشته گیسوی خود

بازم رهاند.

دیدی که رسوا شد دلم

غرق تمنا شد دلم

در پیش بی دردان چرا؟ فریاد بی حاصل کنم

گر شکوه ای ز دل با یار صاحب دل کنم

وای به دردی که درمان ندارد

فتادم به راهی که پایان ندارد

از گل شنیدم بوی او، مستانه رفتم سوی او

تا چون غبار کوی او، در کوی جان منزلم کنم

وای، به دردی که درمان ندارد

فتادم به راهی که پایان ندارد

دیدی که رسوا شد دلم

غرق تمنا شد دلم

دیدی که در گرداب غم، از فتنه گردون رهی

افتادم و سرگشته چون امواج دریا شد دلم

دیدی که رسوا شد دلم

غرق تمنا شد دلم

رهی معیری

ای بی خبر از محنت روز افزونم...

دانم که ندانی از جدایی چونم...