«شعر۶»

بعضی ها را

هرچقدر هـم که بخواهی تمام نمی شوند

همش به آغوششان بدهکار می مانی

حضورشان گـرم است

سکوتشان خالی می کند دل ِآدم را

آرامش ِ صدایشان را کم می آوری

هر دم… هر لحظه… کم می‌آوری‌شان

و اینجا من چقدر کم دارمت…!!

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل

سلسبیلت کرده جان و دل سبیل

سبزپوشان خطت بر گرد لب

همچو مورانند گرد سلسبیل

ناوک چشم تو در هر گوشه‌ای

همچو من افتاده دارد صد قتیل

سلام عزیز دلم 💖ممنونم ازت به لطف شما 💖❤

عید شما هم مبارک بانو🌷🌹

ان شاالله سلامت باشی گلم 🤲

سلام خوش اومدی منو یاد یه دوست قدیمی انداختی 🤝❤

حکایت باران بی امان است
این گونه که من
دوستت می دارم
شوریده وار و پریشان
بر خزه ها و خیزاب ها
به بیراهه و راه ها تاختن
بی تاب، بی قرار
دریایی جستن
و به سنگچین باغ بسته دری سر نهادن
و تو را به یاد آوردن
حکایت بارانی بی قرار است
این گونه که من دوستت می دارم❤

خیلی زیبا بود😊

عرض ادب، سپاس، تبریک متقابل🌹🌹🌸🌹🌹

خنده ی بیگانگان دیدم
نگفتم دردِ دل

آشنایا
با تو گویم
گریه دارد حالِ من...

#شهریار

‌🌷 🌾 🌿

هجوم گریه بی اختیار

را چه ڪنم؟!!!

#طالب_آملی

🌷 🌾 🌿

- عاشقم؛

اهلِ همین کوچه ی بن بستِ کناری

که تو از پنجره اش ، پای به قلب

منِ دیوانه نهادی

تو کجا؟!

کوچه کجا؟! پنجره یِ باز کجا ؟!!

من کجا؟!

عشق کجا؟! طاقتِ آغاز کجا ؟!!❤❤

پشت هر خنده ی من غصه نهان است.‌.بیا

حس وحالم همه پائیز و خزان است...بیا

(کارم از گریه گذشته است بدان میخندم)

شعرهایم همه فریاد و فغان است...بیا

زیر آوار مصیبت چه کنم می شکنم

کمرم خم شده و بار گران است...بیا

#نازبانو

برای خانه‌ای

که تو نیستی

در اضافی‌ست

‍‍پنجره اضافی‌ست

برای این خانه

یک گوشه دنج کافی‌ست🍁🍁

اگر تو آمده بودی بهار می آمد

بهار با همه ی برگ و بار می آمد

گلوی زمزمه تَر می شد از ترانه ی رود

تَرَنُّمی به لبِ جویبار می آمد

سپیده ای که پُر از پلکِ باز پنجره هاست

به صبح آیینه ها بی غبار می آمد

به من که هیچ ... به چشم کبودِ منتظران

سوادِ سایه ی آن تکسوار می آمد

شکوفه بود و شکفتن به بانگ نوشانوش

دوباره آن عسلی روزگار می آمد

زمان به کامِ دلِ سرخوشان میان می بست

زمانه با دل عاشق کنار می آمد

به شادیِ رخِ گُل جامه ی سیاه دگر

کجا به چلچله ی سوگوار می آمد

پیاله وار شب و روزِ تردماغی را

دل شکسته ی ما هم به کارمی آمد

به چادری که زمین از بهانه می گسترد

نبات بارشِ توت از سه تار می آمد

درخت مصرع سبزی بلندبالا بود

به شعرِ قُمریِ صحرا تبار می آمد

هِزار شاخه غزل چون انار گُل می کرد

به هَمسُراییِ شیون هَزار می آمد

شیون فومنی