«شعر۵»

همه را بیازمودم ز تو خوشترم نیامد
چو فروشدم به دریا چو تو گوهرم نیامد

سر خنب‌ها گشادم ز هزار خم چشیدم
چو شراب سرکش تو به لب و سرم نیامد

چه عجب که در دل من گل و یاسمن بخندد
که سمن بری لطیفی چو تو در برم نیامد

ز پیت مراد خود را دو سه روز ترک کردم
چه مراد ماند زان پس که میسرم نیامد

دو سه روز شاهیت را چو شدم غلام و چاکر
به جهان نماند شاهی که چو چاکرم نیامد

هر دیده که بینم به تو می سنجم و زشت است 

چشمی که تو را دید، جز این نیست سزایش! 

دل بیمش از این نیست که در بند تو افتاد 

ترسد که کنی روزی از این بند رهایش

دوست داشتم همین لحظه روی صخره‌ ای وسط اقیانوس آرام ایستاده باشم یا در قلعه‌‌ی متروکه‌ی جزیره‌ی بِرلنگا یا در اتاقکی میان شهر گمشده‌‌ی اینکاها ... تنها ، ساکت و خیره به دوردست‌ های اقیانوس و فارغ از اخبارِ ملتهب دنیای شلوغ آدم ها ...

دوست داشتم تنها خشونتِ حوالی‌ ام کوسه‌ی گرسنه‌ ای باشد که ماهی های غمگین و خسته از حضور را می‌ بلعد و تنها نگرانی‌ ام ؛ بالا آمدن سطح آب و غرق شدن در آبیِ بی انتهای اقیانوس ...

چه کسی می‌ داند سکوت و بی‌ خبریِ شهرهای گمشده ، به آدم چه آرامشی می دهد ، خیال پردازی زیر آسمانِ پر ستاره‌ی اقیانوس چه حالی دارد ، یا یک فنجان چای داغ ، کنار پنجره‌ی یک قلعه‌ی آرام و متروکه چقدر می‌چسبد ...

👤نرگس صرافیان طوفان

کسی را اگر دوست داری...

یک لحظه به نبودنش فکر کن...

دلت اگر نریخت،دلش را نلرزان...!

آسمان همیشه آبی نیست...

و آدم ها همیشه از سمتی که فکر می کنند محکم است می افتند...

هزار سال هم که بگذرد...

تلخی دهان آدم های بریده را

تمام شکر های دنیا هم عوض نمی کند...

کسی را اگر دوست داری،برایش همان باش که می خواهی باشد...

و یادت باشد...

تمام برگهای تقویم...

سهم تمام آدم ها نمی شود...

👤معصومه صابر

پر کرده آرزوی دلم را هوای تو

می بارد از نگاه زمان ، لحظه های تو

می بینمت نشسته به لبخند کودکان

لبریز شادمانی و این دل  فدای تو

پر های بسته ام همگی باز میشوند

پرواز یک بهانه شده ، تا   برای تو

ذهنم همیشه راهی راه تو میشود  

نبضم  تمام ، شوق دلی از برای تو

میجویدت نگاه پریشان به هر دو پلک

دیدن بهانه ایست، رسیدن به پای تو

👤سیمین حیدریان

چه اتفاق ها می تواند بیفتد

از وقتی که تو را می بوسم

تا وقتی که دوباره تو را می بوسم!

با فشار انگشتی

می تواند یک جنگ اتمی شروع شود

با حرکت یک گسل دیوانه

تهران می تواند با صدایی بم فرو ریزد

با یک ابر افسار پاره کرده

قاره ی آسیا می تواند به اقیانوس آسیا بدل شود

و با یک گردباد بنیادگرا

نسل انسان می تواند دوباره عروج کند

تا بهشتی که از آن افتاد...

می بینی؟

چه اتفاق هایی می تواند بیفتد

از وقتی که تو را می بوسم

تا وقتی که دوباره تو را می بوسم؟

شتاب کن!

بوسه ای بده برای نجات جهان

پیش از آن همه اتفاق...

کاش چون پاییز بودم ... کاش چون پاییز بودم

کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم

برگهای آرزوهایم یکایک زرد میشد

آفتاب دیدگانم سرد میشد

آسمان سینه ام پر درد می شد

ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ می زد

اشکهایم همچو باران

دامنم را رنگ می زد

وه ... چه زیبا بود اگر پاییز بودم

وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم

شاعری در چشم من می خواند ... شعری آسمانی

در کنار قلب عاشق شعله می زد

در شرار آتش دردی نهانی

نغمه من ...

همچو آوای نسیم پر شکسته

عطر غم می ریخت بر دلهای خسته

پیش رویم :

چهره تلخ زمستان جوانی

پشت سر :

آشوب تابستان عشقی ناگهانی

سینه ام :

منزلگه اندوه و درد و بدگمانی

کاش چون پاییز بودم ... کاش چون پاییز بودم

👤فروغ فرخزاد

" شـــکــستم "

آنقـدر آهسـته که صدای شـکـستنم ،

کســی را آزار ندهد ...

" من " شکســـــتم ...

آنقـدر آهستـه که صـدای شکستنم را ؛

فقط دیوارهای اتاقـم شنیدند ،

و نـم پس ندادند ...

صــدای شکـــستنم را قلـــم و کاغـــذ

شنیدند و شـــعـــر پس دادند ...

صـــدای شکــستنم را

" خـــدا " شنید و سکـوت جواب داد ...

می دانــی ؟

اهل گریـــه نیستم ،

فقط " بغــــض" میکنــــم ...

ایـن سخت تــر از هر چیزیست ،

بغـــض داشته باشی و بخنـــــدی .

نگـــــــران نباش،حــــال مـــن خـــــــوب اســت بــزرگ شـــده ام …دیگر آنقـــدر کــوچک نیستـم که در دلــــتنگی هـــایم گم شــــوم 

آمـوختــه ام، که این فـــاصــله ی کوتـــاه، بین لبخند و اشک نامش ” زندگیست ”

آمــوختــه ام که دیگــر دلم برای ” نبــودنـت ” تنگ نشــــود…

راســــــتی، بهتــــــــــر از قبل دروغ می گویــــم…” حــــال مـــن خـــــــوب اســت ” … خــــــوبِ خــــوب…...

سخته اگه...

دلـت بگیـره ولی

دلـگیـری نـکنی...

شاکی بشی ولی

شکایت نکنـی…

خیلی چیــزارو ببینی

ولی ندیدش بگیـری…

خیلی هــا دلتو بشکنن

و تـــو

"فقط سکـوت کنی"

ممنون عزیزم خیلی زیباست💚 

دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش
 چه بی آزار با دیوار نجوا می كنم هر شب

مثل هر شب،
تا سحر
در خود مرورش میکنم ...

لعنت به منو عشقِ تو وُ وعده ی "ما"یت

 لعنت به من ِ بی شرف ِ مانده به پایت!!

#لا_ادرے

بر تو چون ساحل آغوش گشودم
در دلم بود که دلدار تو باشم
وای بر من که ندانستم از اول
روزی آید که دل آزار تو باشم....